Te sjelle me dhune apo te ardhur me deshiren
tone, kjo eshte nje ceshtje qe nuk vihet ne plan te diskutimit.
Pergjigjia ndaj kesaj pyetje eshte thjesht e sugjestionuar nga
kapaciteti intelektual dhe pozicioni kulturor, moral dhe shoqeror ne
kete jete. Gjithesesi e nisa kete paranteze per te shtruar nje teori qe
mbase do tju duket pak absurde. Personi qe beson ne faktin qe shume
gjera jane te shkruajtura dhe shume prej tyre jane te paracaktuara,
dmth me pak fjale beson ne fat, do ti duket kjo teori e besueshme dhe
aspak e cuditshme.
Qenia njerezore kur lind, lind cift, jo
tek. Ne te njejten moment me te, lind dhe nje ndjenje qe ne momentet e
para eshte e strukur ne subkoshiencen e tij. Eshte pikerisht kjo
ndjenje e cila do ti shfaqet shume shpesh gjate periudhes se
adoleshences, dhe do ta "shqetesoje" ne kerkim te te dhenurit pergjigje
te shume pyetje lidhur mbi fatin e tij, arsyen perse eshte ne kete
bote, cfare do te behet me te me pas, dhe per me shume cili do te jete
ai/ajo person qe do te kaloje jeten me te. Teoria e plotesimit, qendron
ne bashkimin e dy personave te cilet plotesojne njeri tjetrin, ne te
gjitha drejtimet: intelektual, shoqeror, emocional, fizik dhe
shpirterisht.
Teoria e plotesimit mbeshtet shume dhe te
dashuruarin me shikim te pare. Ceshte dashuria me shikim te pare? Dy
persona qendrojne perballe njeri tjetrit, shikojne ne syte e njeri
tjetrit, dhe jo thjesht paraqitjen, por me thelle, ata shikojne drejt e
ne shpirtin e njeri tjetrit dhe gjejne ne te ate ndjesine e plotesimit.
Eshte pikerisht si buzet e nje qelqi te thyer, buzet e te ciles jane te
shkallezuar dhe jo me te lemuara, jane te copezuara ne menyre te tille,
saqe ne qoftese nuk arrin te gjesh pjeset e duhura nuk arrin ta
"riperterisht" ate si nje te tere. Keshtu eshte dhe dashuria me shikim
te pare, eshte plotesimi i dickaje qe deri ne ato momente mungonte tek
te dy personat, plotesimi i te qenurit i tere. Shpesh ne momente te
ndryshme personi vihet perpara ndjenjave te tilla, se cili eshte
personi ideal per mua, cili eshte shpirti im binjak, cili eshte personi
i cili do te me plotesoje mua, cili eshte personi qe do te arrije te ma
shuaje kete ndjenje qe ndizet e zjarrte ne mendjen dhe zemren time?
Shume
veta mendojne se kjo eshte nje trillim, nje mundesi reflektare, nje
mekanizem mbrojtes per te vene perpara vetes nje aleat te mire, per te
mos qene i ashtequajturi/a "deshtak/e" ne dashuri. Shume te tjere te
cilet nuk kane arritur ta shijojne ate ndjesi qe ndjen ne momentin e
plotesimit, mendojne dhe "bertasin" me te madhe se dicka e tille nuk
ekziston, mbeshtesin faktin se nje plotesim i tille eshte i pamundur,
dhe eshte nje "idiotesi" lidhja e dy personave me shikim te pare. Nuk
diskutohet eshte mese e qarte se nese ty te pelqen dikush, dhe ne
momente te caktuara tek ty ndizet nje ndjesi e tille, e cila te ben te
kuptosh se ti vertet e do ate person. Por kjo eshte dashuri dhe jo
plotesim, gjithemone ne mendjen tende, vazhdon te ekzistoje ideja se
duhet ta njohesh me shume kete person, duhet te dish me shume per te,
duhet te qendrosh me shume me te perpara se te konkludosh ne faktin se
ti e do ate dhe ai eshte ideali per ty.
Ne teorine e
plotesimit, keto "perpjekje njohjeje" jane te teperta. Plotesimi
realizohet jo vetem ne saje te shikimit te pare. Shpesh gjate jetes
suaj, keni ndjesine forte, te njohjes se nje personi, edhe pse nuk e
keni pare asnjehere, mandje nuk e keni degjuar as zerin e tij. Shpesh
kjo teori kundershtohet dhe nga faktet qe shume persona mund te kene
pare dike, dhe per shkak te aftesise se tij te kujteses, apo te
gjendjes se tij emocionale ai e "kyc" ate, deri ne momentin ne fjale.
Te jete e vertete, them se po, por nese behet fjale per ato persona
"kujtesa" e te cileve eshte "shume e mire", atehere dhe ajo bie. C'te
jene valle keto ndjesi ne te cilat personi ndihet krejtesisht i hutuar,
i shperqendruar, emocionuar, dhe shpesh dritherima te vazhdueshme
pershkojne trupin ndersa eshte ne pamje vizive apo ne afersi te
personit ne fjale? Perse pikerisht ky person dhe jo nje tjeter qe eshte
me tej? Perse sot dhe jo nje dite tjeter?
Perse ne ate moment
dhe jo ne nje moment tjeter? Perse ne ate vend, ate cast, ate dite?
Astologet do te thone: Yjet jane pozicionuar ne nje trajktore te tille
qe kane krijuar momentin ideal qe keta dy persona te gjenin
njeri-tjetrin. Cdo gje eshte e shkruar ne yje, mandje dhe dita e
lindjes dhe e vdekjes. Fjalet e tyre shpesh jane "teper te pabindshme"
per dike i cili nuk beson ne fat, nuk beson ne zot, nuk beson ne
fenomene hyjnore, apo te pashpjegueshme. Njeriu eshte qenia me e
"pabindur", qe duke u mbeshtetur ne kapacitetin e tij te te
konceptuarit te gjerave, dyshon ne cdo gje qe thuhet apo shkruhet.
Perse duhet te besoj, ne teorira te tilla, perse duhet te mendoj se per
mua, qenka e shkruar qe do te lidhem me dike, dhe qe ai/ajo ploteson
boshllekun tim? Pyejte, kjo qe e gjen pergjigjen ne gjithesecilin prej
jush. Jam e lumtur mund te thote dikush, kam gjetur personin ideal per
mua, kam gjetur zemren apo shpirtin tim, jam prane partnerit te jetes.
Po nese eshte kjo gje e vertete, nese vertete ke gjetur shpirtin tend
binjak, atehere perse, gjithe ai dyshim, ne zemren e tuaj?
Perse,
gjithe ai dyshim ne besnikerine e partnerit? Teoria e plotesimit,
thekson faktin se nese dy persona arrijne te gjejne njeri-tjetrin, ata
nuk ndahen me, per ta nuk ekziston me asnje dyshim, ne dashurine e tyre
dhe ne mundesine se per ta mund te ekzistoje dikush tjeter qe ti ndaje,
apo te behet barriere midis tyre. Nuk ka femer qe mund ti ndryshoje
mendjen nje mashkulli te "plotesuar" sado e bukur te jete, sado
intelegjinte dhe e zgjuar te jete, cfaredo lloj teknike apo metodike te
perdorur per joshje te vene ne jete nga ajo. E njejta gje dhe per
femren e "plotesuar".
Do te lindte pyetja: Po mire po te
gjitha ato cifte qe nuk arritur te gjejne ate shpirtin binjak, perse
kane arritur te jetojne te lumtur, dhe te dashuruar marrezisht pas
njeri-tjetrit gjate gjithe jetes se tyre? Pergjigjja, - kjo eshte nje
teori, e cila si ngrihet dhe mund te rrezohet, gjithcka varet nga
pikpamja e gjithsecilit!
tone, kjo eshte nje ceshtje qe nuk vihet ne plan te diskutimit.
Pergjigjia ndaj kesaj pyetje eshte thjesht e sugjestionuar nga
kapaciteti intelektual dhe pozicioni kulturor, moral dhe shoqeror ne
kete jete. Gjithesesi e nisa kete paranteze per te shtruar nje teori qe
mbase do tju duket pak absurde. Personi qe beson ne faktin qe shume
gjera jane te shkruajtura dhe shume prej tyre jane te paracaktuara,
dmth me pak fjale beson ne fat, do ti duket kjo teori e besueshme dhe
aspak e cuditshme.
Qenia njerezore kur lind, lind cift, jo
tek. Ne te njejten moment me te, lind dhe nje ndjenje qe ne momentet e
para eshte e strukur ne subkoshiencen e tij. Eshte pikerisht kjo
ndjenje e cila do ti shfaqet shume shpesh gjate periudhes se
adoleshences, dhe do ta "shqetesoje" ne kerkim te te dhenurit pergjigje
te shume pyetje lidhur mbi fatin e tij, arsyen perse eshte ne kete
bote, cfare do te behet me te me pas, dhe per me shume cili do te jete
ai/ajo person qe do te kaloje jeten me te. Teoria e plotesimit, qendron
ne bashkimin e dy personave te cilet plotesojne njeri tjetrin, ne te
gjitha drejtimet: intelektual, shoqeror, emocional, fizik dhe
shpirterisht.
Teoria e plotesimit mbeshtet shume dhe te
dashuruarin me shikim te pare. Ceshte dashuria me shikim te pare? Dy
persona qendrojne perballe njeri tjetrit, shikojne ne syte e njeri
tjetrit, dhe jo thjesht paraqitjen, por me thelle, ata shikojne drejt e
ne shpirtin e njeri tjetrit dhe gjejne ne te ate ndjesine e plotesimit.
Eshte pikerisht si buzet e nje qelqi te thyer, buzet e te ciles jane te
shkallezuar dhe jo me te lemuara, jane te copezuara ne menyre te tille,
saqe ne qoftese nuk arrin te gjesh pjeset e duhura nuk arrin ta
"riperterisht" ate si nje te tere. Keshtu eshte dhe dashuria me shikim
te pare, eshte plotesimi i dickaje qe deri ne ato momente mungonte tek
te dy personat, plotesimi i te qenurit i tere. Shpesh ne momente te
ndryshme personi vihet perpara ndjenjave te tilla, se cili eshte
personi ideal per mua, cili eshte shpirti im binjak, cili eshte personi
i cili do te me plotesoje mua, cili eshte personi qe do te arrije te ma
shuaje kete ndjenje qe ndizet e zjarrte ne mendjen dhe zemren time?
Shume
veta mendojne se kjo eshte nje trillim, nje mundesi reflektare, nje
mekanizem mbrojtes per te vene perpara vetes nje aleat te mire, per te
mos qene i ashtequajturi/a "deshtak/e" ne dashuri. Shume te tjere te
cilet nuk kane arritur ta shijojne ate ndjesi qe ndjen ne momentin e
plotesimit, mendojne dhe "bertasin" me te madhe se dicka e tille nuk
ekziston, mbeshtesin faktin se nje plotesim i tille eshte i pamundur,
dhe eshte nje "idiotesi" lidhja e dy personave me shikim te pare. Nuk
diskutohet eshte mese e qarte se nese ty te pelqen dikush, dhe ne
momente te caktuara tek ty ndizet nje ndjesi e tille, e cila te ben te
kuptosh se ti vertet e do ate person. Por kjo eshte dashuri dhe jo
plotesim, gjithemone ne mendjen tende, vazhdon te ekzistoje ideja se
duhet ta njohesh me shume kete person, duhet te dish me shume per te,
duhet te qendrosh me shume me te perpara se te konkludosh ne faktin se
ti e do ate dhe ai eshte ideali per ty.
Ne teorine e
plotesimit, keto "perpjekje njohjeje" jane te teperta. Plotesimi
realizohet jo vetem ne saje te shikimit te pare. Shpesh gjate jetes
suaj, keni ndjesine forte, te njohjes se nje personi, edhe pse nuk e
keni pare asnjehere, mandje nuk e keni degjuar as zerin e tij. Shpesh
kjo teori kundershtohet dhe nga faktet qe shume persona mund te kene
pare dike, dhe per shkak te aftesise se tij te kujteses, apo te
gjendjes se tij emocionale ai e "kyc" ate, deri ne momentin ne fjale.
Te jete e vertete, them se po, por nese behet fjale per ato persona
"kujtesa" e te cileve eshte "shume e mire", atehere dhe ajo bie. C'te
jene valle keto ndjesi ne te cilat personi ndihet krejtesisht i hutuar,
i shperqendruar, emocionuar, dhe shpesh dritherima te vazhdueshme
pershkojne trupin ndersa eshte ne pamje vizive apo ne afersi te
personit ne fjale? Perse pikerisht ky person dhe jo nje tjeter qe eshte
me tej? Perse sot dhe jo nje dite tjeter?
Perse ne ate moment
dhe jo ne nje moment tjeter? Perse ne ate vend, ate cast, ate dite?
Astologet do te thone: Yjet jane pozicionuar ne nje trajktore te tille
qe kane krijuar momentin ideal qe keta dy persona te gjenin
njeri-tjetrin. Cdo gje eshte e shkruar ne yje, mandje dhe dita e
lindjes dhe e vdekjes. Fjalet e tyre shpesh jane "teper te pabindshme"
per dike i cili nuk beson ne fat, nuk beson ne zot, nuk beson ne
fenomene hyjnore, apo te pashpjegueshme. Njeriu eshte qenia me e
"pabindur", qe duke u mbeshtetur ne kapacitetin e tij te te
konceptuarit te gjerave, dyshon ne cdo gje qe thuhet apo shkruhet.
Perse duhet te besoj, ne teorira te tilla, perse duhet te mendoj se per
mua, qenka e shkruar qe do te lidhem me dike, dhe qe ai/ajo ploteson
boshllekun tim? Pyejte, kjo qe e gjen pergjigjen ne gjithesecilin prej
jush. Jam e lumtur mund te thote dikush, kam gjetur personin ideal per
mua, kam gjetur zemren apo shpirtin tim, jam prane partnerit te jetes.
Po nese eshte kjo gje e vertete, nese vertete ke gjetur shpirtin tend
binjak, atehere perse, gjithe ai dyshim, ne zemren e tuaj?
Perse,
gjithe ai dyshim ne besnikerine e partnerit? Teoria e plotesimit,
thekson faktin se nese dy persona arrijne te gjejne njeri-tjetrin, ata
nuk ndahen me, per ta nuk ekziston me asnje dyshim, ne dashurine e tyre
dhe ne mundesine se per ta mund te ekzistoje dikush tjeter qe ti ndaje,
apo te behet barriere midis tyre. Nuk ka femer qe mund ti ndryshoje
mendjen nje mashkulli te "plotesuar" sado e bukur te jete, sado
intelegjinte dhe e zgjuar te jete, cfaredo lloj teknike apo metodike te
perdorur per joshje te vene ne jete nga ajo. E njejta gje dhe per
femren e "plotesuar".
Do te lindte pyetja: Po mire po te
gjitha ato cifte qe nuk arritur te gjejne ate shpirtin binjak, perse
kane arritur te jetojne te lumtur, dhe te dashuruar marrezisht pas
njeri-tjetrit gjate gjithe jetes se tyre? Pergjigjja, - kjo eshte nje
teori, e cila si ngrihet dhe mund te rrezohet, gjithcka varet nga
pikpamja e gjithsecilit!
