Fatos Arapi Poezi

TI DO TË MË DASHUROSH PATJETËR 

Ky qiell i prillit pa ty është i vjetër. 
shkon një trishtim e ja ku vjen një tjetër. 
Në mallin tënd ky karafil i egër,- 
Ti do të më dashurosh patjetër! 

Në sytë e tu diej të vegjël 
e ndezën natën dhe ditëne ndezën. 
Mirë sot,po si durohet pa ty nesër?- 
Ti do t'më dashurosh patjetër. 

Kapërcej ty e kapërceva veten, 
dhe përtej vetes kapërcev jetën, 
dhe përtej jetës kapërceva vdekjen,- 
I hapa krahët të pushtoj ty vetëm: 

Ti do t'më dashurosh patjetër!

Po trokas ne zemren tende 

Motiv arberesh 


Po trokas ne zemren tende 
hapma deren,zonja ime! 
Kaloj pragun e hyj brenda... 
Dua qe te kem mbi krye 
hapesiren ere yjesh; 
te shikoj rrekete qiellore 
se si lozin gjithe driteza 
burimit te syrit tend. 
Dhe si luftetar i varfer 
qe te mbeshtet kryet mbi gure, 
gjer te nise lufta prape,- 
dua koken ta mbeshtes 
mu ne gjoksin tend prej dielli... 


...dhe te marr,moj,nje sy gjume.

Jeta 


Jeta eshte stacion ndarjesh e takimesh. 
Jemi perhere udhetare 
dhe nder duar,bagazh te pandare, 
nje valixhe te vogel 
perpjekjesh,sulmesh,kujtimesh.

amtumire 


Lamtumire. 
Marr me vete 
djegie perendimesh neper muzgje te qeta, 
silueta qiparisash neper sfonde te murme 
ullinjsh. 
Dhe blloqet e hijeve te Cikes, 
qe perkunden netve 
mbi kostelacione yjesh Jonit perposht. 
Lamtumire. 
Kudo qe shkoj 
jam nje copez peizazhi nga vendi im.

Ata qe dashurojne akoma 

Ata qe s'kane buke, 
kur te kujtojne buken, 
ty dhe mua le te kujtojne. 
Ata qe s'kane zjarr, 
kur te kujtojne zjarrin, 
ty dhe mua le te kujtojne. 
Te pagjumet e botes, 
me syrin hapur si nata, 
ne mesnaten e tyre 
ty dhe mua le te kujtojne. 
Ata qe kane vdekur 
dhe dashurojne akoma, 
ty dhe mua le te kujtojne.

Ne Tirane ka vetem tirane 

Ne Tirane ka vetem tirane, 
Ne Tirane te vrasin te gjithe 
nje shetitje me vehten te vret. 
Mos e ndill kujtimin ne Tirane, 
eshte tmerresisht i pameshirshem.-Te vret. 
Mos guxo ta shohesh ne sy lirine ne Tirane,- 
dielli i syrit shuhet, shkermoqet e zhbehet. 
Ti i barabarte me lirine?-Mos e beso! 
Liria te vret. 
Hipokrite shpresa sy-picigjate e Tiranes 
ti i vdekur-e ajo me gojen e saj te jep frym, 
te ngjall qe serrisht ty te vrase-te vret. 
Eshte tjeter,tjeter trishtimi i tetorit ne Tirane, 
vjen duke ikur-te vret. 
Si krye-engjelli,Sovrani i zymte,ferrin e tij- 
e dua Tiranen se te vret.

Duke shkelur nëpër guaca të detit 
Duke shkelur nëpër guaca të detit
ndjeva ditën e sotme, të celë
nëpër trupin tim, si një gjethe dafine...

Fëshfërinte e gjelbër.... e gjelbër.

Dhe mendova:
nesër,
këto gurëza do t'i shoh ndryshe,
këto brigje të kohës së bardhë;
nesër,
fjoll' e dridhshme, inkandeshente
e orbitave, që sapo feksën
nëpër qiej të virgjër të njerëzve,
do të lidhë ditët e mia,
porsi sot... edhe pakëz më ndryshe;
nesër,
dashurinë që drejt meje po vjen,
do ta puthë në buzë, në ballë;
nëpër zëra të flokëve të saj
gishtërinjtë do përshkoj, do t'i them:
hyrë tek unë, pa frikë se një ditë
mund të vdesën (si të tjerat?) edhe ti.
Dhe e vdekur atje, dashuri,
përjetësisht do të mbetesh e gjallë;
nesër,
ndryshe pyetjen e jetës: "Cili je?"
do dëgjoj edhe ndryshe pastaj
zërin tim: Unë jam...
Duke shkelur nëpër guaca të detit
ndjeva ditën e sotme, të celë
nëpër trupin tim, si një gjethe dafine.

E Paëndërrta Ime

Më duhet një gjysëm ëndrre,
E paëndërrta ime.

Vë kokën në gjoksin tënd
E tani përplasem
Te kokë e një tjetri.

Më duhet një gjysëm ëndrre.

Shigjetat e orës së dorës
Tutje i shtyjnë kalimtarët,
në ditë të rrëpirta tiranase.
Shpirtra jo shpirtra që shkojnë...
Bri meje dikush flet me vete.
pa e kuptuar besoj në rrëfimin e tij.

Dikush, prej zhgënjirni të egër,
mbërthen kryqe të reja.
I hedh një gjysëm leku
Dhe blej kryqin tim.

Tani që ta ngre
Më duhet një gjysëm ëndrre,
E paëndërrta ime

Nuk Mbyllen Dot

S'kam fuqi më as të trishtohem
Jemi anije pa spirancë
Mes erërave të egra të kundërta.
Peshqit Ilafazanë shurdhojnë qiellin
Më jepni ju një copë ironie,
Se nuk e gjej dot në veten time,-
Një copëz ironie
Sa gjysmëz e krahut të zogut,-
Të mbrohem nga shirat e verdhë
Të predikimeve të apostujve të lajthitur.
Të gjithë na kanë faj dhe askush:
Deshëm të krijohemi në asgjësimin tonë
Tani gjithë dritaret e shpirtit
Janë hapur, bymyer e kalbur
Nga shirat e lotëve,-
Dhe s'mbyllen më dot.

Mund të hyjë kush të dojë.

Si s'të Desha pak më Shumë

Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prap s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak më shumë...

Pak më shumë ku shpirti thyhet,
T'i them ndarjes: - Prit, ca pak...
Të gënjejmë mallin që s'shuhet,
Kujtimin të gënjejmë pak.

Përtej vdekjes, përtej botëve,
Atje ku nis "ca pak" tjetër,-
Asaj që më rri mes Zotave:

"Si s'të desha pak më tepër...".

Gloria Victis (Lavdi Humbësve)

Sepse jemi ne humbësit e mëdhenj.
Artin e shkëlqyer të humbjes
Ne e kemi ngritur në fat.
Sepse ne, vetëm ne, dimë të gabojmë.
Ne gabojmë në miqësi, dhe humbasim.
Ne gabojmë në dashuri, dhe humbasim.
Ne gabojmë në shpresat tona, dhe humbasim
Zaret e bardhë të fateve tona
Ne i hedhim para - dhe vazhdojmë
T'i hedhim ato edhe mbasi ta kemi kaluar Rubikonin.
Të gjithë na kanë faj dhe askush.
Të tjerët vetëm fitojnë,
Ndërsa ne jemi populli humbës

I humbjeve të mëdha. Zemra jonë
Eshtë një mollë e artë dhimbjeje.
Nuk duam të njohim pushtetin e errët të smirës,
Dhe gabojmë, nuk e njohim
Lakminë akrep të pushtetit, dhe gabojmë.
Sepse ne-vetëm ne! Dimë të gabojmë.
Këmbët tona të zbathura janë ato gjethe vjeshte
Që bien dhe ecin në rrugë; shpirti ynë
Eshtë prej lënde të brymtë trishtimi,
Të gjithë mund ta vrasin.
Të tjerët jo, ata janë fitonjës të përjetshëm,
Ata s'humbasin kurrë, sepse
Kurrë nuk gabojnë.

Ndërsa ne gabojmë - ashtu siç dimë vetëm ne!
Artin e shkëlqyer të humbjes
Ne e kemi ngritur në fat.
Dhe i kemi kthyer krahët lavdisë fitonjëse.
Ne njohim vetëm lavdinë e popullit
Të humbjeve të mëdha. Sepse ne
- po vetëm ne!-
Jemi të vërtetë.

Akreonti Rrjedh po Karont nuk Ka

Si të kthehem prapa kur udhën s'e di?
Prej pikëllimi lumi buçitës i natës
E unë rrah brigjet e errëta këtu.

Akeronti rrjedh po karont nuk ka.

Tregomë një va ku te kaloj.
Ti i njeh guvat dhe vorbullat e frikshme.
Tregomë një va, vëllai im,
Ku të kaloj Akerontin
Dhe të arrij.
Akeront rrjedh po karont nuk ka.

Ditë Tiranase

Ti mbyll derën pas e nisesh
Në mesin e rrugës takon ditën
Që të pyet e hutuar: - Nga të shkoj?
Shpresën e ushqejnë me shpresë, -
Pastaj shpresës i vrasin shpresën.
Vetëm pasqyrat ndryshojnë,
Teknologjia përsosëse e tyre, -
Fytyrat janë po ato.
Jo, ti, - hija jote shkrin në gotën me ujë
Diellin dhe kokrrën e aspirinës, -
Ke dhimbje të forta koke.
E di: zembereku i zemrës sime
Eshtë pluhurosur , - kur do të vijë Ajo,
Me frymën e saj t'i fryjë,
Të ndjej ecjen tingëlluese të kohës.
Në qiellin e Tiranës, një unazë e zjarrtë
Fluturon nga syri në sy -
Kërkon gishtin e nuses.
Kërciti gonxhe e zambakut tek çelej,
Dhe marsi eci para meje.
Të paktën, o zot, akoma jemi njerëz
Respektojmë dallëndyshet dhe vdekjen.

Alarme të Përgjakura (kënga e parë)

Mbi rrogozin prej kashte,
Ku netëve fle,
Shtrova
Dashurinë time...
Po prap, brinjët t'i vret toka, plisi,
E prap i fortë është te koka
Trungu prej lisi.

Hej, vend!
Plot diell e pa dritë!
Pagan dhe fron për perënditë!
Jetojmë nër male të lartë,
Ku qlellln me dorë mund të zëmë
Dhe prapë:
Në ç'humnera kemi rënë!

Hej, vend!
Që ngjyrat e Jonit,
Erërat e portokallit me lule
Mbyll
Në një vorbë fasule.
Dhe ndihesh
I pasur në varfërinë tënde
I lirë në robërinë tënde...

Hej, vend,
Që prej dhimbjes po më bën të çmendem.

Çast Buzë Jonit

Dhe vargjet erdhën me ritme të kaltra
Nër degë të tyre figurat e gjelbra
Çelin - si gjethet nëpër portokalle.
Nën degëza vargjesh fëshfërijnë figurat,
Si mbrëmjes Jonit fletësat e ullinjve.
E mbusha gojën me erëra të Jonit,
Ndjej nëpër dhëmbë kokrizat e jodit,
Shoh se si thyhen mirazhet mes valësh,
Se si thërmohen përflakjet mes gurësh...
Dhe jam i tëri
grimca dritaresh e ngjyrash.

Atdheu

Atdheu është dhimbje, është dhimbje.
Një prill i pikëlluar në shpirt.
Atdheu është kryqi, është kryqi.
E mban - dhe të mban ty - në shpirt.

Atdheu është toka e premtuar.
Ti shkel si një zot dhe s'e ke ndën këmbë
Atdheu s'ka fjalë, ka sy të trishtuar
Vdes dashuria në dashuri që të çmend.

Atdheu është buka e urritur,
të ikën nga duart e dot nuk e ngop
ëndërr dhe ankth dhe shpresë e sfilitur
me sytë n'errësirë vetveten kërkon.

Atdheu është varr i hapur, është varr.
Një jetë drejt tij shkon me besë që bind.
Në një pikë loti mbyt lotin fatvrarë
Në një pikë loti lirinë e lind.

Atdheu yt i vogli, i vogli,
Ai hyjnori i pavdekshmi - loti.

Deti

I vogël, me pantallona të shkurtëra,
me këmbë të zbathura e një këmishë humaje,
që e qepte vetë gjyshja....
Ashtu darkë për darkë dilja në breg.
Ndër gishtërinj të këmbës së ftohtë më rridhte rëra.
Unë prisja me orë të tëra,
gjersa përnjëherësh, tutje nëpër fushat e gjera të natës
ngriheshin kope të cuditshme, të panumërta
kuajsh të bardhë.

Nëpër hapësirat e pafundme suleshin aradhë-aradhë.
Turfullonin,
Binin me këmbë të thyera,
rrokulliseshin duke gulcuar nëpër të zezat humnera
mbi ta fluturonin të tjerë.
Jelët e akëruara dallgë-dallgë fushën e qiellit fshinin.
Hingëllimet e frikshme para tyre bridhnin.
Ata vinin, afroheshin drejt meje.

Gjoksët e mëdhenj të bardhë
lëshonin përpjetë; këmbët e para rrihnin në erë...
Sytë u flakëronin.
Një cast.... dhe nën thundrat e tyre do të më coptonin.
Kur ja, me poterë,
si një gjëmim i madhërishëm përplaseshin
te këmbët e mia. Nga flegrat gjigante
miliarda grimcëza të kristalta shfrynin
për të fundit herë.

Të tjerë
hingëllinin nëpër fushën e gjerë të natës
Me gëzim e frikë, orë të tëra unë shihja
kuajt e bardhë
të suleshin nëpër furtunë.
Thyenin këmbët, rrokulliseshin,
që të vinin sa më parë te unë, shkelnin, fluturonin
njeri mbi tjetrin.
Dhe tani, kudo që jam,
ashtu fantastik e i madhërishëm, më ndjek pas deti....

Te varri i lirise. 
Fryn ere me shi, motra ime
U shuan qirinjte e varreve prane
Ere me shi...
Qiririn tend te ndezur
Mbroj me grushtet e mia
Takohemi vetem ne kete dite
U beme lot qiriri motra ime
Dridhemi si kjo flakez e drojtur...
Ti me flet; aty poshte ka njerez
Eshte nje plak ketu prane.
Kerkon thiken te qeroje mollen
E do, nuk e gjen, ky poet, miku im
Ka lene gjurmen e vargut pa shkruar
“Nje kafe pa ty ne Tirane’’
I ka humbur unaza nje nuseje
E kerkon me frike nuserie
Erresire aty poshte...
Terri njeh vetem gjuhen e drites
Me qiririn tend nder duar
Kaloj varr me varr dhe ndez
Qirinjte e shuar
Pak drite prej shpirtit
Nje femije aty prane
Kerkon lodren qe i ka humbur 
Motra ime.

COPRIFUOCO

Hapat e patrullës godasin në trupin e metaltë të natës.
Gjer në tokë kërrusen e rrasen shtëpitë përdhese.
Mendmet lëvrijnë në kokat e njerëzve
dhe thërrrmohet pastai pëshpërima nga buzët e varura
rreth vatrës.
Kjo ore vjen e ngarkuar rne zjarre dhe hekur.
Si një xhandar i egër qëndron para dyerve të shtëpisë. 
Pyet veten: "Përse të hapura"
dhe si përgjigje tund kokën, helmetën.
dhe si kërcënirn i metaltë patrullon errësirën.
dyert rnbeten të hapura:
rnund të hyjë ndër to liria ilegale e Shqipërisë.

ELEGJI PËR BABANË 

Ti nuk je më.
As do të na shohësh,
as do të shohim,baba, më kurrë.
Ti nuk je më.. 
Emrin tënd e mori ky gur,
Vdekja - si vdekje ,
gjithmonë e dhimbshme,
gjithmonë e verdhë... 
Me një kordhele
tufa kujtimesh në zemër na lidh. 
Tufa kujtimesh
edhe elegjish. 
Jam i trishtuar dhe më mori malli. 
Dhe mbi trishtime e mall duke ecur,
ngjita rrugën e ngushtë të fshatit. 
Shtyva derën e varrezës së vogël
dhe t'erdha te varri...
C'fjalë të pathëna do të më fiasësh?
C'fjalë të reja dëshiron të dëgjosh?
Prej këtij varri
tani, baba, c'do të më japësh? 
Atë ditë të thatë janari:
përpara teje Halil Alija
e mercenari.
Prapa shtëpia në zjarr e flakë

Duart e tua në pranga,
plak i ngartë? 
Erdha të marr
cfarë perket prei këtij varri. 
Kujtime të dhimbshme.
Vuajtje krenare. 
Ti mos më thuaj:
"Biro... ianë të trishtuara". 
Baba i gjorë!
Unë, pa ato,
do t'isha në jetë edhe më i trishtuar. 
Dhe kur të vdes
s'dua asgjë
vec një varr të thieshtë. 
Atje në bregdet,
ku nëpër net
bisedojnë yjet me qiparisat. 
Dhe fjalë të kaltra
flet e shprëndan
deti matanë.
Fjalët që i njohim,
që i kuptojme,
unë
me babanë...

VDEKJA E GJYSHES

Ja, edhe gjyshja në arkëz,
kukull e vogël në kartëz,
Eshtë... dhe prapë s'është e tëra,
sikur nuk është si përhera.
Gjithë karfica, gjilpera
kapur satenet në kokë,
lidhur këpuckat përposh,
shami e lule në gjo***.
Mbyllur kapakët e syve
c'ndjej u shua brenda tyre?). 
E sheh... dhe të duket heshtja
pe gjasme e pe gjasme vdekja. 
Gjyshja e vogël, e bukur,
e pastër...
Në arkëz kukull.

Gjithë karfica, gjilpëra,
qepur vite të tëra,
lidhur kujtime e malle,
dhembje, që duken si përrallë. 
E sheh... dhe të duket heshtja

Mbi supin e kohes sime

Mbi supin e kohes sime
kryet mbeshteta.
S'dremita. Nuk fjeta.
Mbi supin e kohes sime,
si mbi supin e Asaj, -
rashe ne mendime.