"SHTIGJET E DRITËS"LIMAN ZOGAJ

PËRMBLEDHJA POETIKE "SHTIGJET E DRITËS" LIMAN ZOGAJ
459 K Anzeigen Download

liman..j

Redaktor
Din Mehmeti



Recensent
Halil Haxhosaj





Ballina
Blini BK












LIMAN ZOGAJ









SHTIGJET
E DRITËS












PRISHTINË

2 0 0 9











































BREZAT QË
KËRKONIN LIRI















































ANAMNEZË BURGU


Emri i babait të pushkatuar
Histori luftë beteja
gjak
Baba e breza
Kërkonin liri.

Jeta e shkrehur nëpër ferr
Burgu përroskë gjaku
Gjaku oqean nga lumi i kuq
As gurrat e përgjakura nuk
shterën.

I burgosuri uron
Të mos i ndryshkën prangat

DHIMBJA


Më thanë

Ka vdekur Mimoza

Unë nuk qava.

Më thanë

Sot bëhet varrimi

I mora dy luledielli

Mbi varr ia vendosa

Ato nuk e duruan dhimbjen

Pranë nurit të saj u veniten

LOTËT

(Motrës, Rukijes)


Dy zogj

M’i qëndise në bluzën e bardhë

Që ta kam jetën me këngë

Këngën ma dogji loti për ty

Jemi ndarë pa lamtumirë

Motër

S’e prita se këputen

Buzëqeshjet tona

Kur të fashit dhimbja

Loti

Moj motër

M’u bë krua i shterur

Për ylberin e ri.

TESTAMENT


Ndizen flakë yje e vetëtima

Është koha e zjarreve

Nata s’ka besë, ditën gjarpinj nëpër këmbë

Është ky shpirt kamikazësh për liri

Sot o kurrë ta ruajmë gjeografinë e tokës.

Sa herë shoh kullën e gurit në flakë e di që

I yni është dielli dhe toka e varret

Malet digjen historia prush bëhet

Emri shqiptar e Shqipëri të jetojnë.

Amanet

Malet janë djepa e varre për shqipet

Armët na i ruajnë sytë nga thikat,

Nënë moj, sa pak ke jetuar në dritë

E toka Arbërore – gjak i shprishur shekujve

Trimat dëshmorë vdesin duke kënduar për të

NUK E NËNSHKRUAJ

(Poetit Din Mehmeti)


A mos po lëkundet

Barka nëpër valë deti

Apo vorbulla e gjakut

Të çoj peshë pas dritës

Ka kohë që s`të pashë poet

As në Grykë të Rugovës

As te Drini i Bardhë

Shkrimtarët mërgimtarë të presin

Ta lexosh deri në agim

Librin “Fatin tim nuk e nënshkruaj”

Nuk e humb betejën:

Më jep pushkën pa rrip

Për rekuizitë në muzeun e vjetër

Pallton e grisur furtunave

Pendën e rilindur vargjeve

Mozaikun e rrudhave ballit

Si hartë e atdheut të plagosur.

Më pendë u bëre

Arkeolog i hirit

I dheut, i gurit, i varreve

I lavdisë, i diellit....

Te vargu yt

E takova dashurinë për vashën

Plagët dhe dhimbjen

Prushin dhe zjarrin në kulla

Malet dhe krismat e Lirisë.

“Jam pakëz i përbuzur nga dielli “...D.M.

Pakëz i kërrusur-por shkëmb

Pakëz i përgjakur në shtegun e dritës

Pakëz i thyer -por vertikalisht drejt

Pakëz i hidhëruar në heshtjen e pendës

Nesër kthehu me dallëndyshet

E stinës së bukur- pranverës se re.

Dhe të lutem shumë të lutem

Asgjë mos nënshkruaj

O Din Mehmeti

OEZIA E SHKRUMBUAR


Mos ia prek asnjë shkronjë

Nga loti le të fiket flaka

Që e shkrumbon vargun

Vasha nuk e di ku mbeti

Vargjet e dashurisë

Si sytë i pata ruajtur

Dhe u dashurova

Kam gërmuar me thonj

Që t’i gjej hieroglifët

E shkrumbuar të vargut

Dua t’i gjej

Biografitë e engjëjve

Dhe urrejtjet e djajve

Në kthimin e dallëndysheve

U dashurua poezia e dashurisë

I KËRKOVA


I kërkova

Në Untergrupenbach

Jusufi Kadriu e Bardhoshi

Në pikë dite

Bënin një sy gjumë

Nën diellin e agimeve te reja

Pranë luleve të këputura në erë

Vrapova nëpër Bruksel

Në udhëkryqin e përgjakur.

Kurrë s’e takova Enver Hadrin

Në Munih

Eca e eca

Xheva e Fehmi Lladrovci

Atje nën diell pushonin

Deri në betejën e re.

Në Gjenevë

Agimi i agimeve të reja

La brushat mbi pikturë

Mori çekanin

Për t’i thyer gurin kufirit

Siç kishin bërë moteve

Trimat e dheut

Burrat e vatanit.

USHTARËVE TË LIRISË


Sa shumë dua të them

Pak më duken shkronjat

E alfabetit djegur nëpër arka.

Kam mbledhë

Pentagramin e gjatë

Deri rrëzë diellit

Më duket se jam memec

Sa shumë dua t’ju përqafoj

Në lapidar kur i puth gurët

Ushtarë të lirisë

Nuk është kjo kënga ime e parë

As fundi i flakadanëve që digjen

Tani e kemi lirinë

Dhe nuk na censurohet më

Himni BESA- BESË

ZOGJTË E LIRISË


Mëmë Shqipëri

Kosovë ta ruajmë

Dheun shkëmbin diellin

Ta bëjmë betimin

Sepse jemi shqiptarë

Nëpër flakë e nëpër zjarre

Gjithmonë të gjallë

Kurrë të vrarë

ZOGJTË E LIRISË


Mëmë Shqipëri

Kosovë ta ruajmë

Dheun shkëmbin diellin

Ta bëjmë betimin

Sepse jemi shqiptarë

Nëpër flakë e nëpër zjarre

Gjithmonë të gjallë

Kurrë të vrarë

SHQIPJA E DRITËS


Kur për shkak të moshës nuk mund të vraposh, ec shpejt, vetëm ec kurrë mos u ndal.

NËNË TEREZA


Nëpër tokën varr

Kufoma të gjalla

Në këtë atelie pa kulm

Jeta dhe vdekja peng.

Vrapove e kërrusur

Për t’ia kthyer botës

Buzëqeshjet vertikalisht.

Të gjitha plagët i arnove

Me vellot e bardha të nuseve

Dhimbjen e pagëzove shpresë

Vetëm ata që i vriste uria

E njohin Migjenin

Apoteozën e misrit

E dinë përmendesh

Sikur Zotit

I përkulën kafshatës.


Vetëm ata që i përtypin plagët

E njohin këtë meteor të pafikur

Që ecën vrapon e kurrë nuk ndalet

Derisa t’i dalë dhimbjes në fund

Kush më mirë se fëmijët jetimë

E ndjejnë dorën e ngrohtë

Dhe pëshpëritin: NËNA TEREZË

SHTIGJET E DRITËS

(Tim vëllai, Prof. Shemsedin Zogajt)


A është e jona

Kjo botë

Një grusht dhe

Një copë qiell

Apo do yje drite

T’i mbledh si lulet.

Unë jam vetëm unë

As më i gjatë se hija ime

As më i rëndë

Se një grusht dhe

As më i djegur

Se hiri i vendlindjes

Gjithmonë fyt për fyt

Me shtrigat e territ

Nëntë rrathët e Ferrit të Dantes

I ke kaluar zbathur

Sot e njëmijë vjet e ke ditur,

Se errësira s´del fare nga mallkimi

As dielli nuk nxeh me lutje

Pa shtegtim pa djersë pa gjak

E di se të dhembin ujëvarat e lotëve

Nëpër pentagramin e rrudhave

Por akordoje me zhurmën e erërave

Lahutën time të varur në mur

Lirshëm le të luhet e këndohet

Në Premierën e lirisë

Ani pse e fituam mbi prush

Ani pse e fituam mbi shkrumb

E fituam me gjak

Liria është liri

O vëllai im!

SHQIPJA NË HORIZONTET E BARDHA

(Mërgimtarit Zef Sokoli)


Unë jam

Sizif i gjallë

I verbuar nga dashuria

Feniks i djegur

Dhe kurrë më

As nga prushi

As nga hiri

S’u bëra

As zog

As gur

Unë jam

Zogu i diellit

Me Flamurin e Skënderbeut nën pupla

Me gjuhën e Naimit në këngë

Me lotin e Nënë Terezës në vaje

Unë kosovari i humbur

Deri në Horizontet e Bardha

Derdha lot

Kullova gjak

As memec nuk u bëra

Gjashtëdhjetë e katër vite fola me vete

Jam shqiptar i Kosovës

Atdheu im është Shqipëria.

Mbaj mjekër të gjatë

Sa një copë bjeshke

Sa një lis Pashtriku

Sepse malet më pagëzuan

Meteor drite

Me Formulën e Pagëzimit

Të përgjakur

Gjëma ime rri peng

Te Ura me harqe

Te gurra e Drinit të Bardhë

Te lisi me litarin e varur

Te oxhaku i kullës së djegur

Te shpata e përgjakur

E zvarranikëve të Karpateve

Te lapidarët e lirisë nën diell

Atdheun e lash në flak

I shkrumbuar ika

Trembëdhjetë net

Nëpër detin e trazuar

Trembëdhjetë ditë

Nëpër Ferrin e Dantes

Në mes të klithmës e vdekjes

Më pagëzuan Zef Sokoli

Titaniku i humbur

Pse ma kërkoni

Anamnezën e vrarë

Atje në Kosovën e rinuar e gjeni

Të gravuar me gjak

Në shkëmbinjtë e Kosovës

Në dheun e Shqipërisë

Betohem vetëm

Para flamurit me shkabë

Para shpatës së Skënderbeut

Te istikamet e Adem Jasharit

Tri herë betohem!

JETIMI I PËRLOTUR

(D.F.)


Jemi ndarë nëpër errësirë

Dhe kurrë s`më mori malli

As për babain e dehur

As për nënën e lazdruar.

Kam ikur

Si kali pa fre

Udhëve të botës

Jetim me prindër të gjallë.

I kam pirë

Lotët e mi si ujin

Vetëm helmin s’e gjeta

Mushkrit blozhdë

Në këtë moshë s’ruhen

PRANVERË E RE

Nipave: Diellit Endritit Orgesit


Me Dr.Gregoriy Hahn

Në Baidenayse

Pinim kafe

E pyeta për vendlindjen

Kurrë

Mos e kërko pranverën

Pa lule më tha.

Gabim mund ta pagëzosh

Dhe ma bëri një fotografi

Me zogjtë e këngës sime

NJË DEGË ULLIRI DHE NJË GUR

Shqiptarit nga Çamëria, Enver Kurli


Në kullën e gurit

Varur në trarët e nxirë

Një daulle e shqyer rri

Me çampare të ndryshkura.

Enverit dhinë që çalonte

Ia prenë katilët grekë

Nga lëkura e saj

Një copë e bëri çantë krahu

Me tjetrën qepi daullen e shqyer

Në çantën me lëkurë dhie

Enveri futi një degë ulliri

Një gur e një grusht dhe

Detin Jon e la me valë të tërbuara

Qershitë e lakuara deri në dhe

Në livadhin e pakositur

Plot dardha e mollë

Që dukeshin si pikturë e Da Vinçit

Në atelienë e furtunave

Duke ikur nga Çamëria

Enverit ende i kujtohen:

Hingëllima e kalit të bardhë

Gjëma kur e vranë Selmanin

Dasmat dhe vdekjet

Varret dhe djepat

Vallja dhe kënga Çame

Dheu Deti Jon dhe Çamëria

Një degë ulliri ia dha nënës

Me gjethe si krahë shqiponje

I tha ta vejë në arkë

Aroma le ta dehë në kapilare gjaku

Lotët mos t’i bien në dheun e rinuar

E babait i solli një gur

Për ta ndie zërin

E themeleve të mbetura shkret

Dhe me sy të përlotur

Ta shikojë gjeografinë e truallit.

E rëndë ishte

Ajo degë ulliri

Sa bjeshka

Sa guri

Sa dielli

Sa hiri

Sa flaka e Çamërisë

SI E NJOHA FAMILJEN ARBËRESHE


Plakun e njoha në vijat e ballit

Skalitur nga kësula e bardhë

Loken me shallin mbaruar në vegjë

Dhe opingat e lëkurës plot gërsheta

Arbëreshen e bukur e njoha

Në vallen ”Syrin e kam për nishan”

Dhe me bluzën plot me shqiponja

Kur hidhej e përdridhej si flutur

Familjen Arbëreshe e njoha

Kur e ruante gjeografinë e atdheut

NËNAT E PËRLOTURA


Edhe përtej shkretëtirës

Nënat

Në Lëndinën e Pikëllimit

Si tufa të zeza reshë.

Te një mur me gur bjeshke

I varin do portrete

Në korniza të zeza

Nënat i presin:

Burrat djemtë nuset

Mbesat ... dallëndyshet

Nëpër asfaltin e zi

Ecin e ecin

E s’i luten as Zotit

Dhe me thonj gërmojnë

Edhe te rrapi i qarë

Edhe te lisat e prerë

Edhe te gurët e thyer

Nënave të përlotura

Kur u shërohen sytë

Kur u terën lotët

SHKOLLA E DJEGUR


Edhe Shota mësoi në istikame

Alfabetin e shkroi në gur

Kush tha se trupin e Gjergj Fishtës

E kanë hedhur në lumë.

Kur e varrosën Shaban Polluzhën

Nën akull dielli nxehte pishë.

Kur digjeshin shkollat

Korbat i zinte gjaku i zi.

Te shkolla e djegur

Mësuesi pa ditar

Me syze të thyera

Thirr nxënësit e ulur në hi.

Ku është Liridona Agoni Drita

Burimi Shqiponja Guri

Arbëri Arbëresha Çlirimi

Çlirimtarja Qëndresa Qëndrimi

Ti Flakon

Çka mban në duar

Pak hi po e ruaj

Mësues i dashur

Hirin e Abetares mbaj

E ti Mimoza

Pse je përgjakur kështu

Mësues

U bëra varrmihëse

Varrosa engjëj

Kam gërryer dhe me thonj

Kam mbuluar trupa me dhe

Me këta grushte të vegjël

Që vetëm ne e shkolla e djegur

Të mbijetojmë

NËNAT E TË PAGJETURVE


Në njërën dorë mbajnë lule

I vendosin varr mbi varr

Në tjetrën bëjnë ADN-në

E unazave të fejesës

Zinxhirëve të kromozomeve

Të shkrumbuara nëpër zjarre

Me thonj gërmojnë nën rrënjë

Atyre nën dhe u falin ledhatime

E përmallime nënash

Nënat në asnjë pranverë

Nuk ankohen për thatësi

Nëpër lumenj lotësh

Mbysin vajet dhe durimin

Në tavolinat prej guri

Mjekët bëjnë ADN-në e nuseve

Djegur në dasmat e përflakura.

KËPUCA BUZË DETIT


Një grua me shami ngjyrë deti

Që kishte lidhur tri nyjë në fyt

E pyeta sa larg është Otranto.

Shikoj rreth e rrotull detin

Ma përkëdheli dorën

Sikur një Nënë e trembur ofshani:

Shumë i thellë është Otranto

Dhe valët përkundnin

Këpucën numër dyzet e dy

Të djalit të saj të martuar

Me nuse Gomonën