"SHTIGJET E DRITËS"LIMAN ZOGAJ

ZGJIMI NË AGIMET E VONUARA


Çamëri

Je zjarr je flakë

Je gjaku që s`shter

Nga gurra Iliri

Vëllai dergjet nën lëkurën

E ogiçit të vrarë

Lisi me pesë degë të prera

Me pesë ujëvare gjaku zvarrë.

Në kullat pa dyer

Nëpër dritaret e thyera

Hyn e dalin shpendkeq

E në foletë e kukuvajkave

Rrotull janë gjarpinj të zi

Presin meny prej mish zogu

Çamëri

Zgjohu

Në agimet e vonuara

O sot o kurrë

Sepse pëlcet

Edhe orbita e diellit.

Çamëri

Zgjohu në shekullin e ri

T’i arnojmë plagët

Me nga një fanfare drite.

Për ta parë fillin e agut

Mos bëj gjumë as në terr.

Zgjohu

Zonja e rëndë Çamëri

Bëhu në orbitë rreze drite

E diellit tonë të ri

VASHA SY SHKRUAR


Bari me dele isha

Syshkruara u turbullonte lumin

Qengjave të etur

Prita e prita

Kur u kthjell uji

E pashë buzëqeshjen e saj

Nëpër rrjedhën e gurrës.

Shkova te Kroi i Gurit

Edhe aty buzëqeshja e saj

Më tha m´i mbaj gërshetat

Sepse dua të pi ujë

Kur ia shtrëngova me duar

M’u duk se zura ylberin.

Atëherë u turbullua

Edhe Kroi i Gurit

Djalo, më tha

Pije lotin tim të kthjelltë

Që ta shuash etjen

UNË DHE VASHA


Kur vasha e lanë shaminë

Në ujin e gurrës

Zemra më bëhet mal

Atëherë shndërrohem

Në blerim lulesh

Që ajo të më këputë

Që ajo të më merr erë

Gurrë kroi bëhem

Që ajo t’i lajë faqe e sy

Buzë e gushë

Dhe të buzëqeshë

E unë ta gudulis lehtë

Në sy faqe buzë e gushë

Të mos ndahemi kurrë

BËHEM FOTOSINTEZË DRITE


Kur të zë cunami i detit

Më thirr

Se bëhem digë prej guri

Mos të herrin furtunat.

Kur ke dhimbje

Bëhem loti yt

Në gjethet e trëndafilit

Fotosintezë drite bëhem

Kur të vriten gazi edhe loti

Më thirr të ta pushoj dhimbjen

Të ta shëroj harenë e djegur

DY KËNGË A DY LOT


Dy këngë

Për zogun në kafaz

Dy lule

Për vashën

Për gjergjefin e saj

Dy dhimbje

Për ty

Në burgun e pa thurur.

Dy mallkime

Për farën e keqe

Dy buzëqeshje

Për fillimin e dashurisë

Dy këngë

Shumë këngë

Asnjë pikë loti

UNË DASHUROVA


Cilën poezi t’ia them të dashurës

Nuk mund të digjem

Përditë për të si qiri i Naimit

Poetët e këtij shekulli

Me ngrohje globale

Shkruajnë për ata që s’vdiqën

E vashave u japin lule

Nëse i gjej poetët

Do t’u mësoj një elegji

Për pavdekësinë e dashurisë

Që të mos vajtojnë kurrë

Që të mos vdesin kurrë

MË AFËR DIELLIT


A po nisemi

Në fundin e deti të shterur

Aty do t’i shohim

Mëkatet e thella te botës

A po nisemi

Deri në majat e Mont Everesit

Sa më afër diellit

Të kemi më shumë dritë

VASHA ME GËRSHETA


Kur i lidh flokët gërsheta

Më duket se ylberi zbriti

Në sytë e mi të etur.

Nëpër fushën me lule

Më dukesh balerinë

Në skenën e blertë

Dashuri tinëzare.

Nëse ik përtej detit

Me varkën time të thyer

Do t’i mundim valët

Me këngën kurorë dashurie

E DASHUR S’ PO TA GJEJ

AS VARRIN


Nuk jam Ago Ymeri

Me nishane në krah

Jam djegur zjarreve

Edhe sytë e dritës i fali

Ta ruaj dashurinë

Për ty.

Nuk jam Bestari

Që m’i trembe gjarpinjtë nga plagët

Ta dhashë besën se kthehem

Por u bëra darkë e dreqit

Dhe humba skutave

Derisa i mblodha për ty

Do lulebore.

Me nishane e shputa

Të djegura u ktheva për ty

Por s’po ta gjej as varrin

E dashur

Te guri i ndarjes

Ndez kandila drite në erë

Të ma bëjnë

Pak dritë të syve

Për kthimin


E unë prapë

Erdha nëpër terr

Me hartën e grisur

Pëllëmbë për pëllëmbë

Të kërkova në çdo skutë

Kur e gjeta varrin tënd

T’i lashë do lule të bardha.

EJA


Eja

Nëpër tymin

E shpirtit tim që kallet

E ma lidh plagën

Me një gjethe trëndafili.

Eja

Edhe nëse jam e vdekur

E harruar

Zemra- zemrës i flet

Në emër të dashurisë

Eja

Edhe nëse nuk më njeh

Të plagosur nga vetmia

Në shtratin tim të dhimbjeve.

Kur dola bregut të lumit

Portreti yt

Ishte bërë pikturë në valë

DY


Dy

Këngë

Për zogun

Në kafazin prej hekuri.

Dy

Lule

Për vashat e malësisë

Në vegjë kur tjerrin dashurinë

Dy lot

Për ty

Në burgun e ndryshkur.

Dy këngë

Dy lule

Dy lot

Për ty malësore

Që ik me buzëqeshjen e kallur

Për mua që presë

E qaj për ty

VETMI


Kur të pashë

As s’të thirra në emër

As s’më shikove në sy

E kishe pas shaluar atin pa fre

Unë ika

Dola pas shkëmbit

Për ta kërkuar

Humbjen time shkretëtirës

PA TY


Pa ty

Kënga e zogut

Më duket vaj kukuvajke

Shpirti sa nuk pëlcet në heshtje

Yjet duken si plagë të përgjakura.

Vullkan në shpirtra

Magma e kallur shpërtheu

E unë

Një copë guri në shkretëtirë.

Nuk e di

Me cilën ngjyrë

Ta ngjyrosi vetminë.

Të kërkova

Te Drini i Bardhë

Në ujin e tij si loti

Shpirti i vrarë nga dhimbja

M’u bë dallgë

Herë Zogë

Herë qyqe rremi

Duke pritur

Të ktheheshe nga harrimi

UNË E TI


Në teatër

Shfaqej tragjedia e Trojës

Unë dhe Helena

Veshur me vello prej tymi.

Spektatorët vinin

Me nga një lule në duar

Varret prej hirit t’i mbulojnë

Me blerimin e kallur

Nuk e di pse

Në aktin e parë

Vritem unë

Në aktin e fundit

Ringjallet Helena.

Zjarre

Pak hi nga ti

Pak shkrumb nga unë

Portret prej flake Troja.

SONTE


Në pentagramin

E Himnit të Flamurit

Notat e krenarisë

Heqin vallen e re.

Sa e gjatë

Nata dhe terri

Nëpër dritë

Më mirë

Shihemi sy më sy

TRE KANDILAT E NDEZUR


Kur niset mërgimtari

Në Lëndinën e Lotëve

E puth një gur

Dhe ndez kandilin e parë

Kur nëpër valë deti

Dridhet varka e lundrimit

Në rrashtën e guacës së djegur

Ndez kandilin e dytë

Kur i thonë mbahu

I mërzitur ofshan tri herë

Dhe ndez kandilin e tretë

Kur niset mërgimtari

E kujton kthimin

Me lindjen e diellit të ri

DHIMBJET E PËRFLAKURA


Në shpirtrat e trazuar

Thyhen epruvetat e dhimbjeve

Dhe aty luhet

Himni i jetës pa lot

Diku në teatrin e vjetër

Luhet premiera e tragjedisë

Mos u tremb

Nëse përgjaken aktorët

Që në aktin e parë

SHPIRTI I DJEGUR


Ka kohë që eci

Buzë lumenjve të shterur

Jam shtangur nëpër

Udhët me kalldrëme të shembura

Rajna bën zhurmë

Dallgët trembin peshqit

Te Drin i Bardhë i lava sytë

Në Detin e Zi varka mu bë copë-copë

Shpirtit të djegur edhe përtej brigjeve

I dëgjohen klithmat

DALLGË


I trazuar

Liqeni i Prespës,

Desha dallgët

T’ia thyej me supe.

Nëpër fushat plot lule

Nisa lojën me flutura

U bëra pelin

Dhimbja në fytyrë

Ma skaliti pikëllimin.

Kur të bashkohemi

Ti nga Lagja e Gurit

Unë nga Bregu i Diellit

Rritemi duke u shikuar në sy

DYLUFTIM ME DJALLIN


Sa shumë ke lëpirë

Pjata të xhelatëve

E sot

Në udhën me gurë

Rave në gjunjë

Tradhtinë e pagëzove gabim

Herë me kokë në dhe

Herë me duar për mëshirë

Të shikova si langoin e zgjebosur

Ta shava djepin e pragun

Dhe si me inat buzëqesha

Unë eca në udhën e dritës

Ti mbete qen bir qeni.

TOKË E QIELL ME EMËR


Shqipëri

Tokë e qiell e det.

Orkestër

Me daulle në Çamëri

Me lahutë në Vlorë

Me kavall në Guci

Me dirigjent në Prizren

Me solist në Tetovë

Me flamur rreth e rrotull planetit

Aty ku bukës i thonë bukë

E ujit ujë

Denbabaden është Iliri

Mbuluar me prush betejash.

TRISHTIM


Kur e preve në besë

Të zuri trishtimi

U verbove në të dy sytë

Kur e vrave

Dashurinë e fshatares

T’u shter zëri

Me duar nuk flitet

Të paska zënë trishtimi

Kurrë mos thyej besë

E paguan me dritën e syve.

BUZËQESHJET E SKAMNORES


Blerinës në blerimin e kallur

I fala një luledielli

Më uroj

Për dritën e syve.

Kur ia dhashë një laps

E pikturoi diellin në lindje

Sikur u ngrohë

Dhe buzëqeshi.

Një brushë dhe një letër ia dhashë

Sa bukur i pikturoi

Një qepë dhe kripë deti,

Një bukë misri të pjekur në prush

BIOGRAFIA E DHIMBJES


Kur isha i vogël

Thonë se kam qarë shumë

I rritur

Nuk mbaj mend kur qesha

Gjatësinë e trupit

E mati me një dru të thatë kaçe

Me të e mati edhe varrin

Peshën e di

Sa një gur vendlindje

E kam

Mos më pyesni

Për biografinë time

Se jam duke lundruar

Me varkën e Titanikut

PRITJA


Prita shumë përtej kufirit

Sa nuk pëlcita

Në gjykatore më thanë:

Edhe gjarpri nën gur duron.

Prita deri në kulmin e çmendurisë

Më thoshin hesht

Mos u bërë kurban i kohëve të liga.

Dua t’ia them amanetin djalit tim

Ua thashë disa herë dhe heshta

Nuk pres as nuk heshti më

Le të thyhen digat

Le të gurgullojnë valët

Lë të kthjellen gurrat.