Per Diellzen

Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.

Na harrove ??
Mbase nga mbremja e kripur buze detit
Mos valle fole me serenen e mbremjes
u bere xheloze??

Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.

Une jam ketu
muzg i trishte pa ty
Ti heshtja ime
Pa force te fshije tek ty
harresen e pluhurit

C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Kur zemra ime ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?

Do te shkoj te ulem te kopshti,
Te ndij aromen e luleve qe ti doje shume,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.

KREU i III-të
SË BASHKU PËR DIELLZEN

Kur duhej ditëlindjen
Diellzës të ia festonim,
nga të katër anët
miq e shokë vershonin.

Të gjithë me buzagaz
ate e përgëzonin,
t’i bënte njëqind vjetë
nga zemra i uronin.

Kënga dhe hareja
nuk kishin të ndalur,
të gjithë nga ‘i përqafim shpirtëror
nxitonin për të ia falur.

Dhe për kënaqësinë e tyre
Diellza nuk ngurronte,
vjerëshat më të bukura
qe t’ua recitonte.

As në këngë e valle
askush kësaj s’ia shkonte,
të gjithëve na mahniste
sa bukur ia thonte.

Por ja, iken ato ditë
furishëm qe u festua,
gjithë gëzimi e hareja
në dhëmbje e lot u shëndrrua.

Ajo nuk zbukuron tash boten
siç bënte dikurë,
por mendja dhe zemrat tona
nuk do ta harrojnë kurrë.

Së bashku tash për Diellzen
miq e shokë kah janë,
të gjithë nga ‘i plagë në zemer
të pasherueshme e kanë.

Së bashku tash për Diellzen
në vend qe të festojmë,
të flasim e të shkruajmë
dhe të qajmë e vajtojmë.


VAJZA DHE MIKU

Një ditë Diellza e vogël
doli në qytet,
këthei në librari
mikun për ta gjetë.

Si vajzë e edukuar
shitësin përshëndetë,
ma gjej thot mikun tim
të lutem sa më shpejtë.

Shitësi e shikon vajzen
pak sa me habi,
a thua gabimisht
këtu kjo vajzë ka këthy ?

Ty moj bukuroshe
Xhaxhi s’po të kupton,
më trego pak më qartë
ç’mik ti këtu kerkon?

Po, i tha vajza shitësit
përgjegjëja është e lehtë –
mik më të madh se librin
askënd s’kam në jetë.

Ma gjej pra të lutem
“Lahuten e Malcisë”,
jam e etur të lexoj
për të mirat e Shqipërisë.

Urdhëro moj bukuroshe
Xhaxhi, nuk të lëshon duarthatë,
i bëfsh ti njëqind vjet –
në jetë ti paq shumë fat.

Kështu Djellzusha e vogël
mikun shpejt e gjeti,
me ‘i lamtumirë të ëmbel
shitësin e përshëndeti.


E TILLË TI ISHE

Porsi një yll drite
zoti të kishte falë,
si lulja në kopsht u rrite,
s’kishe qifte të gjallë.

Ishe shtatselvi,
kishe zë bylbyli,
e tëra ishe e bukur
si lule trandëfili.

Bukuri kishte gjithë rruga,
kur Ti e pershkoje,
bukuri merrte gjithë shkolla
ne të cilen Ti mësoje.

Kur Ti vije nga shkolla
me libra në dorë,
shtëpinë e zbukuroje
me faqet kuq si mollë.

Vjershat e babushit
me ëndje i lexoje,
sa çil e mbyll sytë
ti përmendësh i mësoje.

Me at zë bylbyli
kur i recitoje,
të gjithëve na mahnitëshe
sa bukur ia thoje.


Me zgjuarësinë që kishe
ti do të sfidoje boten,
qiftja jote e dytë
vështirë të shkelë më token.

Edhe hëna kur ndriçonte
nga qielli plot çiltëri,
për bukurinë që ti e kishe
s’përmbahej të kishe lakmi.

Yjtë e qiellit të gjelozonin
se Ti driten po ua merr,
vdekja jote kaq e herëshme
neve të gjithëve na la në terr.

Ti na e shtoje forcen,
jetës i jepje kuptim,
ti ishe burim kënaqësie,
ti ishe ilaç për shpirtin tim.

Sytë e mi qofshin verbuar,
vajza të bukura më të mos shikojnë,
se nuk kam forcë për të përballuar
ate që zemra më s’e duron.

PREMIA

Reth njëmbëdhjëtë vjet me rradhë
që shkuan si të ishin një,
e kisha ‘i pëllumbeshë të bardhë
të gjithë më kishin lakmi.


Kjo qenie e përkryer
që s’imagjinohej dot,
ish engjëll i shkëlqyer
e vetmja në këtë botë.

Gjithënjë i thoja vetës
më i lumturi jam n’këtë botë,
se ate e kisha kënaqësi të jëtës-
një premi nga i Madhi Zot.

Por më 29 të muajit qershor
në zemren time si një shigjetë,
vie një lajm më shumë se i hidhur
se AJO, s’është më në jetë !

Këtë lajm të zi po të merrte dielli
për një çast driten do e ndalte,
obligim kish ndaj këtij ylli
një minut dhe ai t’ia falte.

Sikur lumi të kuptonte
se ka ndodhë kjo fatkeqësi,
ujt e Drinit do ndalonte
nuk do ecte rrjedhës së tij.

Të gjithë zogjët këngen do e ndalnin
së kënduari do të pushonin,
një ditë zi për te do të mbanin,
në vend të këngës do të vajtonin.

Të gjitha lulet kësaj pranvere-vere
rrëke lotësh do të derdhin në tokë,
edhe ato do të qajnë kësaj here,
edhe ato do të mbajnë zi sot.

E unë s’do të qaj vetem në ditë sodit
por do të vuaj gjerësa të jem gjallë,
sepse mbytja e Diellzës sime
shpirtë e zemër mi ka kallë.

Se unë si gjysh t’shkruaj përkujtimin
për këtë shpirtë të shpirtit tim,
është më shumë se thikë në zemer
vërtetë kjo s’ka, asnjë kuptim.


IKA E KERUBIMIT

I doja shumë data të vitit,
e i pritja me padurim,
shumica prej tyre
më sillnin vetëm gëzim.

Dhuratat më të çmuara
që ndonjëherë janë parë,
më vinin porsi fluturat
që fluturojnë mbi arë.

Por jeta nuk ishte e njëtrajtëshme,
ishte labirinth në vete,
fshihte shumë të papritura
si fundosjet, që ndodhin nëpër dete.

Ajo nuk ishte e përherëshme,
por kishte edhe mbarim,
më pak kishte gëzime
e më shumë kishte hidhërim.

Kështu, në fund të muajit qershor –
më daten njëzetetetë,
jeta ma mori jeten
fare pa u përshëndetë.

Këtë ditë kaq të hidhur
me forcë do ta mallkoj,
se Kerubimi* në këtë ditë më iku
e mua, për jetë më la të vajtoj.

Ate do ta kujtoj me dhëmbje,
me vaj dhe me lot,
edhepse tashmë ndodhet
në krah te të Madhit Zot.

Dhe mua mos më fajsoni
në këtë datë që nuk festoj,
se gëzimin dhe hidhërimin bashkë
nuk mund t’i përballoj.

Le të festojnë të tjerët,
iu qoftë festa e mbarë,
gjithëmonë vetem kremtofshin
pa pasur kurr nevojë për të qarë.

* Kerubimi = engjëlli që gjëndet në krah të Zotit

LULJA LA LULISHTEN

Në një ditë shtatori
ende mirë pa u gëdhi,
një lule e shkëlqyer
në kopsht më kishte mbi.

Për këtë lule të bukur
tej mase u gëzova,
si rreze dielli shëndriste
Diellzë këtë e pagëzova.

Shpejt filloi të rritet
kopshtin të zbukuronte,
aromen që ajo kishte
çdo kush e lakmonte.

Kur i mbushi shtatë vjetë
kopshti s’i mjaftoi,
shpejt e shpejt si flutur
në lulishtë të shkollës shkoi.

Në lulishtë të shkollës fillore
kur fletët i lëshoi,
gjithë luleve më të bukura
Diellzusha ua kaloi.

Gjithë shoqet e saja
me zemër e adhuronin,
për bukurinë që kishte
të gjitha e përgëzonin.

Por në një ditë qërshori
vie një lajm i zi –
se lulja la lulishten
e iku në përjetësi.

Prandaj kopshti dhe lulishtja
të varfëra tash kanë mbetur,
se lulja më e bukur
diku largë ka tretur.

Mirëpo prej andej
mesazhe na dergon,
thot të mos derdhim lotë
se prap e juaja jam.


LULJA E PËRJETËSISË

Ah, çfarë luleje unë kisha,
më të miren në këtë botë,
qifte të gjallë nuk kishte-
nuk mbinë më mbi tokë.

Aroma që ajo kishte
këndëshëm kundermonte,
kahdo që përhapej
shpirtërat i qetsonte.

Nektarin që kishte në vete
të tërin na e shpërndante,
ëmbelsinë e saj shpirtërore
për vete, nuk e mbante.

Në vazot e shkollës fillore
gjithë shoqeve ua shkonte
s’kishte kënd të shkollës
që nuk e zbukuronte.

Në kopsht që unë e ngrita
fletët kur i lëshonte,
mbretëreshë nuk kishte në botë
ajo që s’e sfidonte.

Kur muzgu mbi tokë binte
shëndrrohej në yll,
nuk mundje ta dalloje
a është hënë, a diell.

Bëhej yll mbi yje
se vetë ishte hyjneshë,
dritë e jetë botës i jepte
si ajo, vështirë është qe të jeshë.

Zoti e solli në këtë botë
si një mrekulli,
por prap e muar pranë vetës
si engjëll të tij.

Për sa kohë që kopshtin
në këtë botë ma ka stolisë,
tash s’është më lule e tokës
tashmë, është lule e përjetësisë.

E unë, në mëngjes kur të zgjohem
në shpirt kam një mangësi
kafen duke pirë, duar e zemer më dridhen
spse ate më, nuk do të ma sjellësh Ti.

Jo, për këtë nuk dua të kem faj
se Ti vetë kështu më mësove,
s’mund të imagjinoja që pa Ty të jetoj

o shpirtë! pse kaq keq më mashtrove ?!
Ti ike pa më thënë lamtumirë,
shumë shpejt shkove në përjetësi
a prej andej qe të na ndriqosh?
se yll mbi yje tash je në gjithësi.

Por mua më le me zemer të vrarë
se nuk të kam më pranë,
kopshtin ma ke varfëruar
Oh-aaa-ah ! DIELLZEN ku e kaaam ?!!!


SI AJO NUK KA MË TJETËR

Diten kur u linde
më njëzet e nëntë shtator,
DIELLZË ty të pagëzuam
se lindi dielli i jonë.

Ishte e nëntëdhjetë e pesta
me skame e varfëri,
por ty të dha zoti shëndetin
të gjithë të kishin lakmi.

Ishe e mprehtë nga mendja
si fëmi pak mujor,
ti shumë e doje puthjen
në ball dhe në dorë.

Ti ishe një engjëll
që pak jetove në tokë,
e tillë ti ishe dhe mbete
për shoqë dhe shokë.

Në gjithë fotot e tuaja
mis botës ti ia shkoje,
me zërin tuaj të ëmbel
bylbylit ia kaloje.

Në foto të klasës së katërt
dole si princeshë
se me të vërtetë ti ishe
e bukur dhe hyjneshë.

Dashurinë tuaj të madhe
ndaj gjithë të mirave në këtë botë,
s’ka fjalë që mund ta shprehin
OJ DIELLZË ! Ty zoti të bekoftë !

Ti ndryshe ishe nga të tjerët
për shumë veçanti,
po ç’të bëjmë tash ne të mjerët
a përherë të jetojmë në zi?!

Kurr mamin as babin
nuk dije t’i hidhërosh
po pse nënës Qerime
shtratin ia le bosh.

Arbërit e Arditit
shumë po iu mungon,
po ç’do t’i bësh babushit
për ditë që po shterron.

Ai shumë do të nxitojë
qe tek ti të vij,
është betuar në zotin
që këtu pa ty të mos rrij.

Humbja e mushkërisë së tij
tej mase oj Diellzë të mundonte,
po diegien e mushkërisë sate të njomë
kush mund ta imagjinonte?!!!

Për ty do të qajë farë e fisi
anë e m’banë kah janë
se të gjithë nga ‘i plagë në zemer
Diellzë për ty e kanë.

Për ty do të qaj karriga
të zbrazur që e ke lënë,
për ty do të qaj ditari
që s’mban më emrin tënd.

Si do të shikojmë tash rrobat
që i ndërroje çdo ditë,
e si do të shikojmë pesat
në ditar që i ke rradhitë.

Si do të shikojmë tash librat
që na i le kujtim?
çelik ta kishim zemren –
s’do bënte durim.

Klasës së pestë fillore
e mësuesës Verë që e mësoi,
sa të jenë jeta jetë
DJELLZUSHA do u mungojë.

Njëzet e pesë ditë vuajtje
të shpirtit tuaj hyjnor,
aq plumba në zemren time
janë trup e tërthorë.

Pas fjalës tuaj të fundit DIELLZË

“BABUSH, TY TË DUA SHUMË” ,
shpirtin e kam të vrarë -
zemra më është bërë shkrumë.

Ide më s’më ka mbetur
të shkruaj a të këndoj,
i tëri dua të tretem
pa ty më, s’dua as të jetoj.


GJAKU QË NUK KA ÇMIM

Pas qershorit të 2006-ës
kurr s’do të jem’ ata që ishim,
pas vdekjës tuaj të dhunëshme-
kurr s’do të kem’ kënaqësinë që kishim.

Jeta e jote e shtrenjtë
s’paguhet as me flori,
Evropa as Amerika
s’na vlejnë gjë pa ty.

Gjaku i yt i njomë
për ne s’ka kompenzim,
gjaku i yt s’është coca – colë
ai është gjak, që nuk ka çmim.

Kush këtë ndryshe e interpretoftë
nga ajo ç’është e vërtetë,
në fëmijtë e tij zoti ia qoftë
e të sheh sa shitet, gjaku i fëmiut të vetë.

Se zoti fëmijë s’ka thënë të mbyten
siç naivët dijnë të thonë,
po kush ka drejtë të ia shkurtojë jeten
bukurisë e të ardhmës s’onë.



Në njëmujorin e vdekjës

Tiranë më, 28. 07. 2006.
MUAJI SA NJË SHEKULL

Sot bëhet një muaj
kur ike nga kjo botë,
të kujtoj nga Tirana
duke qarë me lotë.

Lotët më shkojnë si krua
që nuk di të shterrojë,
kudo qe të gjëndem
veç qaj e vajtoj.

Lotët si shi më rrjedhin,
zemra s’duron dot,
pa Ty DJELLZUSHË o shpirtë !
jeta më është e kotë.

Në tetëmbëdhjet e 52’
kur kohen shënoi ora,
zemra m’u ndal së rrahuri-
s’më punoi këmba më as dora.

Qava, qava e qava !
por asgjë s’arrita dot
gjerë në kup të qiellit bërtita
të lutem më merr dhe mua o zot !

Se unë s’dua të sherohem,
pa ty s’dua as të jetoj,
më merr pranë vetës të lutem
vetem kështu plagët i sheroj.

FLUTURO SHQIPE

Ori shqipja e malev’ tona
fluturo sot mbi Tiranë,
më nxirr sot ti nga spitali
e më transporto, sot mue m’at anë.

Më dërgo, n’Gjyrgjevik të Madh
por mos më thuaj qe të mos qaj,
se mbi varr të DIELLZËS sime –
dita është të shkrihem në vaj.

Dua ca lule qe t’ia sjell
nga Shqipëria dhe nga këto anë,
dua që mallin të ia shuaj
se Shqipërinë e quante nënë.

Shumë e shumë Naimin donte,
donte Fishten e shumë të tjerë,
bukur vjerëshat ua këndonte
si bylbyl që këndon në pranverë.

Sot më katër të këtij gushti
sot një muaj është nga varrimi,
zemres s’ime të përvëluar
pa ndërprerë po i del tymi.

I del një tym si lëmsh i zi
që kurrëherë askund s’është parë,
po kush i dha leje vrastarit
shpirtin tim flakë për t’a kallë?!!!

Se Diellza ishte engjëll
që jeten shumë e donte,
një të ardhme të ndritur
përherë e imagjinonte.

Donte të bëhej mjeke
që zemra të sherojë,
pasion e kishte në jetë
të tjerëve të iu ndihmojë.

Ate zoti e bekoftë
në përjetësi tash që ka shkuar,
gjithë të dashurit ia forcoftë
dhëmbjen lehtë për të përballuar.



Tiranë, më 17. 08. 2006.

KU E KAM ILAÇIN

Kur dola nga spitali
qava porsi fëmi,
nuk dijta fare të gëzohem
që po shkoj në shtëpi.

Nuk kam si të gëzohem
se më atje dielli s’rrezon,
më atje s’e kam ilaçin
që sëmundjen ma sheron.

Pa DJELLZUSHEN time
në shtëpi nuk kam pse të shkoj,
ajo më s’ma shtërngon doren
as s’do të më perqafojë.

Ajo s’do t’më dal përpara
kur unë të shkoj ke shtëpia,
Ajo s’do të më puthë më në faqe,
Ajo, s’sheron më plagët e mia.

Se puthja e saj në faqe
e thirrja ooooo babush!
për mua ishin ilaçe,
s’mi zëvendëson askush.


SHPIRTI I SHPIRTIT

Dritës dritë më s’mund t’i them
se për mua kjo më s’ndriqon,
diten ditë më s’do ta kem,
kjo asaj më s’i gjason.

Diellit diell më s’mund t’i them
se për mua rreze më s’lëshon,
lulen lule s’mund ta quaj
se për mua kjo më s’lulzon.

Jetës jetë më s’mund ti them
se tash për mua kjo s’ekziston,
parajsë varrin s’mund ta quaj
kur në dhé të zi ai më ngujon.

Veç një yll që e kam n’amshim,
në përjetësi tash që gjallon,
ai është shpirti i shpirtit tim
që ende të gjallë në këtë botë më mbanë.


UNË MË NUK FESTOJ

Sa i lumtur paskam qenë
nuk e paskam ditur,
pse vie kjo ditë e hidhur
kurr nuk e kam pritur.


Kush do të madhështojë festat
që do të vijnë me rradhë,
kush do të më freskojë zemren
flakë qe më është kallë.

Kujt t’i blej sandale,
kujt t’i blejë fustan?
kujt t’i uroj festen
kur Diellzen më s’e kam.

Për mua s’ka më festa
siç kishte më parë,
pë mua më s’ka ahengje
veq dhëmbje e të qarë.

Për mua më s’ka Vit të Ri,
Ditëlindje e as Bajram,
unë s’kam më kënaqësi të jetës -
lumturinë që kisha, kurr më s’do ta kam.

Tash vetëm fizikisht
prezent në këtë botë jam
se shpirtë edhe mendje
tek Diellzusha i kam.


DY FATOSAT

Arbëri dhe Arditi
më të mirët në këto anë,
besa edhe në anë të tjera
qiftat nuk i kanë.

Mamin e dojnë shumë,
babin s’e hidhërojnë,
gjyshin edhe gjyshen
shpesh i përqafojnë.

Nga gjumi kur të zgjohen
mirëmëngjes iu thonë,
në të dy faqet i puthin
doren ua shtërngojnë.

Për në shkollë kur të nisen
prindërve iu premtojnë,
që mësuesen e tyre të dashur
si nënen ta dëgjojnë.

Mësimet që kanë mësuar
ditë e ca më parë,
i dijnë për mrekulli
të gatshëm janë për garë.

Kur këta shkojnë në gara
pa stres e pa frikë,
gjithë zënë vende të para
asgjë s’lëshojnë të iu ikë.

Për sukses në mësime
e sjellje të mirë me shokë,
shkolla ‘u jep mirënjohje
mundi s’iu shkon kot.

Pas mësimeve të ditës
gëzueshëm këthehen në voter,
çdo ditë e lusin mamin
qe t’ua lindë një moter.

Mami ka premtuar
deshiren t’ua plotësojë –
atë që ua mori zoti
disi t’ua kompenzojë.

U rritëshin këta si qëngjat
e blerimit të prillit,
kurr mos paqin brenga janë
lule të drandafilit.


KOHA NUK SHERUAKA PLAGËT

Thonë se, “koha sheron plagët”
por jo gjithëmonë kjo është e vërtetë
sepse paska edhe plagë të tilla
që nuk sherohen dot kurr në jetë.

Sado që ditët po kalojnë
kurrsesi dhëmbja s’paksohet,
ajo s’bie nga intenziteti
veç sa vie e më shumë shtohet.

Secila ditë që zbardhë e ngryset
diçka tuajen më përkujton,
nga kujtimet e panumërta
OJ SHENJTËRI që na i ke lënë.

Nuk ka datë me ty që s’lidhet,
diç të veçantë që nuk shënon,
assesi forca s’mund të mblidhet
gjithë këtë dhëmbje ta le me një anë.

Kur në fillim të muajit shtator
shkolla mësimet do të fillojë,
si të gjejë forcë që shoqet tuaja
kah shkojnë në shkollë unë t’i shikoj?

Dhe, më njëzetenëntë shtator
me shpirt të vrarë do të përkujtoj,
ditëlindjen tënde si ditë të shenjtë
me një gotë helm, do ta festoj.


NJË DET LOTËSH

(Kushtuar shpirtit të mbytur – Diellza Berisha)

Kush ma vrajti vajzërinë,
kush ma vrajti fëmijërinë,
kush ma vrajti bukurinë,
kush ma vrajti menqurinë
po kush ma dogji edhe mushkërine !

Një djall i zi njeri që i thonë
ma muar jeten mua përgjithëmonë.
Oh, të vraftë zoti o mëkatar
pse i thua vetit se je shqiptar.

Këtë mëkatë zoti s’ta falë,
s’ta falë zoti e as njerëzia,
një det lot m’ke sjell te shtëpia.
Mallkue qofsh për jetë e mot,
kurr mos këndofsh por gjithë derdhësh lot.

Të mallkon toka ty të mallkon qielli
kur n’truall tënd mos këndoftë bylbyli.
Korbi i zi mbi kulm t’këndoftë,
votra jot kurr mos u gëzoftë,
fara jote kurr mos u shtoftë,
tmerri shpirtin ty ta mbuloftë,
qyqja në voter gjithëmonë t’këndoftë.

Jeten deshta për me e gëzue
atë që zoti dhurue ma ka,
në mënyrë mizore këtë ma ke shue
gjithë të dashurit m’i le tue qa.

Pse makinës pa leje i grah,
pse nuk rrin si njeri n’shtëpi,
a mendove se ajo ka krahë,
a je i etëshëm të vrasësh fëmi.

Mos derdh lot moj mëmë e mjerë,
unë për ty jetoj përherë
të kujtoj në dimër ë të kujtoj në verë
Të kujtoj në vjeshtë, të kujtoj n’pranverë.

Kur të mbijnë lulet mbi varr
merrem erë dhe hiq do mallë,
në shpirtin tënd do të gjej kënaqësi
prapa në varr s’këthehem të hi.

Kur të merr malli prap jam te ti,
nuk kam humbë po prap më ke në gji,
rrezoj naten porsi hëna
sepse Diell më pat pagëzuar nëna.

Kur të flesh naten në qetësi
unë të baj dritë përmbi qati.
Shiqo hënën kur ëshë e plotë
fol me mua por mos derdh lot.

Babagjyshin shumë e dua
unë për te nuk kam mbarua,
këshilla ime për te thot
oh babush, kurr mos derdh lot.

Nga xhaxhi Shaban Berisha - Rahovec


Shkruar nga miku
i nderuar – Besnik Ahmeti SPITAL - SAUK
Llugaj – Tropojë Tiranë 16. 08. 2006.

Mendova të lë një kujtim në fletoren e z. Adem duke e falenderuar ate qe
më mundësoi këtë gjë. Dhe duke pare që zoti Adem shkruan në vargje,
po mundohem edhe unë, pasiqë as koha nuk më mungon.

DHËMBJA E MIKUT

Në rrugëet e jetës takova një burrë,
me lot thërriste një emër,
një plagë kishte në zemër,
thoshte se për mua s’ka më dritë,
se për mua gëzimi mbaroi,
jeta ime s’më ka më kuptim
nga ajo ditë kur Diellza shkoi.

Kush është Diellza e pyeta o trim?
Më tha, ishte shpirti i shpirtit tim.
Zoti ma dergoi për të më shpëtuar
dhe sëmundjen e harrova e u bëra i ri,-
por ai keq më mashtroi
e shpëtimtarin ma mori përsëri .

I shtrirë në krevatet e spitalit
tek sa mi thot këto fjalë,
nga sytë i dalin ca lot
me shumë dashuri e mallë.

Oj Diellza e vogel !
unë ty nuk të njoha,
nuk të pashë në rrugen e shkollës
por e di sa janë të bukura bozhuret e Kosovës !

Në lotin e gjyshit
foton tënde e pava,
e bashkë me bacë Ademin
edhe unë për ty qava.

Ti e bukur ishe si lulet e Kosovës,
Ti e pastër ishe si ujtë e Valbonës.
Por, e zezë ishte ajo ditë
që askush nuk e ka pritë,
kur u ndave nga prindërit e shoqet
dhe të gjithë i le në zi,
atë ditë dielli s’bëri dritë,
bilbilat e ndalen këngën,
lulet në vazo u vyshken,
nuk donin të shihnin, driten përsëri.

OJ DIELLZA !
kur të thërras gjyshi

o shpirtë ku më humbe,
le ta dij se naten je nder yje
e diten je nder lule.
O yll i vogel,
më s’më shkruan penda
e s’më punon as goja,
shkroi për ty këto vargje Diellzë
i yti, xhaxh Besniku nga Tropoja..

O Adem Berisha !
ndali ti ata lot,
vërtetë u tha një lule
por shporten e ke plot.

Duke shprehur dhëmbjen për humbjen
Me rrespekt
Besnik Ahmeti, d. v.
Llugaj-Tropojë


TY VOGËLUSHJA E IME

Kur të bëhem vetëm kënga
e erërave të shkretëtirës,
kur të bëhem vetem pluhuri i saj,
kur të bëhem vetem një pike në boten oqeanike,
edhe atëherë voglushja ime
Ty, dhe vetëm Ty do të koujtoj.

Mi falë vetem dy ditë lumturie,
njëren për kohen e tanishme
e tjetren për jeten në amshim,
qe të jenë përjetësi e të gjitha kohërave
Vogëlushja ime, qe të dyja për shpirtin tim.

13. 03. 2007.
Xheladin Hamza


LO R E S A -Tetovë

Diellza, engjellusha e motrës, përse duhej ti te vdisje?
Për ty lus Perendinë të ketë mëshirë,
Diellzë o engjëll e dashur
qenke shumë e shumë e mirë.
Ndjeva boten seq u nda në zemren time
në copëza e grimca,
ah sa pak jetë e gëzime
sa shumë vuajtje e lendime.
Sa shumë duruaka shpirti
sa vështirë pajton trupin ...
të qoftë i lehtë dheu o engjëll i dashur.
28. 05. 2007.

Naser Gashi – NAKI për Diellzen

Engjellusha jonë

Nje lengim buron nga shpirti,
një ofshamë që s’kaperdihet,
i rënduar jam në shpirt,
shumë, shumë më mundon malli, edhepse nuk njihem.

Ah, oj engjëllushë! s'gjej dot fjalë për ty,
në atë jetë paq dritë,
shpirti jot tu ndriqoftë
dheu i lehtë ty të qoftë.

28. 05. 2007.


Shkruar nga Naser Gashi - Naki
PËR DIELLZAT E KOSOVËS

Eh. moj tokë
tokë e mbrapshtë,
kë mbanë sot ti brenda
e nuk e le jashtë ?...

Engjëllusha Diellzë sot,
babushit porosi i dërgon
-Babagjysh mos qaj për mua të lutem
por poezi kushtom.

Qielli mbi kokë babushit i ra,
një gulç ju lidh në gërklan,
por amanetin e mbesës
ai në vend e dërgon.

Mprehë babushi lapsin
me doren e artë, pa përtesë:
-po engjëllusha ime,
-po e dashura Diellzë.

Dialog:
-Të kujtohet babushit kur dole n’qytet
në librari ti hyre mikun tënd për të gjetë?
-Po, babush i dashur gjeta “Lahutën e Malcisë”
isha shume e etur per te bukurat e Shqipërisë.
-Ti vjershat e babushit me ëndje i lexoje
sa qil e mbyll sytë ti përmendësh i mësoje.
-Babush, tani do dal në qytet
më thuaj babush, ç’farë aty tash mundem me gjetë?
-Babushi o engjëll nuk ka pushuar
librarisë Diellëzen është duke ja dhuruar.
-Po kafën e mëngjesit babush ti kur po e pi
përse në shpirt ke atë mangësi?
-S’e ka atë aromen o engjellusha ime
ngase ti e bëje për shijen time.
-Po unë po ta bëj atë përseri
por nga lotët babush s’po më shef ti.
-Faleminderit engjell paskam gabuar
nuk të paskam parë se sytë më janë vërbuar.
-Jo babagjysh ç’farë po thua
poezitë e tuaja janë dritë për mua….

Le të festojnë Diellzat e Kosovës,
ju qoftë FESTA E MBARË,
oj Diellëzat e Kosovës!
i lehtë ju qoftë! dheu i vendlindjës –
Zoti ju bekoftë.
29. 05. 2007.

Shkruar nga Naser Gashi - Naki

Sumë e dashura dhe e nderuara nënë Qerime
Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.

Na harrove ??
Mbase nga mbremja e kripur buze detit
Mos valle fole me serenen e mbremjes
u bere xheloze??

Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.

Une jam ketu
muzg i trishte pa ty
Ti heshtja ime
Pa force te fshije tek ty
harresen e pluhurit

C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Kur zemra ime ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?

Do te shkoj te ulem te kopshti,
Te ndij aromen e luleve qe ti doje shume,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.


Naki...
engjulli im!
Ku je sonte?
ndihem vetem...
Si shpirt i harruar
nga ti
Ku je??
....nënë Qerime,
ajo eshte me ne nuk duhet te qajm
kemi shumë Dielleza ne Kosoven tone te dashur
mos ti qajme engjujt... te lutem nënë Qerime..

Bac,këtë poem ja kushtova Diellzës dhe te kerkoj falje baca Adem ty dhe tere familjes suaj, nenes se Diellzës qe dhe une e quaj si nene time, Agronit, Arberit dhe Arditit, se ndoshta ju kam nxjerr lotët por të tilla amanete sot po na japin edhe shumë Diellëza anemban Kosovës...
Bac une ty te lutem mos pusho kurr vazhdo bac të shkruash për këtë ENGJULL te quajtur DIELLEZA, vazhdo... bac te lutem
Naki
10/06/2007

shkruan: xheladin hamza

Kushtuar mbesës së Adem Berishës, Diellëzës së ndjerë.


ZËRIN TA DËGJOJ VETËM NË ËNDRRAT
(Akrostih)

Deti akoma do të mbushet me lot nga sytë e mi
I lëshoj mendimet të vrapojnë njëri pas tjetrit
E mua këmbët më dridhen e ngadalë më lëshojnë
Llamba mbanë dritën e ndezur si shpirti që ndritë
Ëëë nuk dua të vajtoj, por zemra dhe shpirti më qajnë
Zërin ta dëgjoj vetëm në ëndrrat e rënda pambarim
Ah, sikur të ishte kjo jetë vetëm një ëndërr e pavërtetë...

Adem Berisha:
Mik dhe koleg i nderuar Xeladin,
jam shumë mirënjohës për ndjenjat tuaja të shprehura kohë më parë në poezinë Tuaj "Ty voglushja ime" dhe tash së fundi në ate "Zërin ta dëgjoj vetëm në ëndrrat" të cilat ia kushtove mbesës sime të dashur e të cilen e ke ndie dhe konsideruar porsi mbesen tuaj. Nga zemra të falenderoj për bashkëndiesinë dhe lus zotin që tani e tutje të shkruash vetëm për tema të hareshme dhe gëzime.
Fatmirësisht akoma nuk kam derguar përbledhjen time për botim prandaj sikur edhe me poezinë e parë, ashtu edhe me këtë, Ju do të jini pjesë e shkrimeve të mia kushtuar engjellushës së quajtur DIELLZË në kapitullin e tretë "Së bashku për Diellzen" i cili tërësisht i kushtohet asaj.
Çka të them tjetër pos Zoti Ju bekoftë juve të gjithëve që keni ndjenjen e shpirtmadhësië dhe ngushllimit të sinçertë veçanërisht në këtë periudhë 04. 06 - 28. 06. kur tash e një vit më parë për 25 ditë rresht Diellza me tërë qenien e saj luftoi me vdekjen të cilen nuk arrijti ta mposhtë. Këto 25 ditë janë 25 plumba në trupin tim edhe ashtu të shkatërruar.
Zoti askend kështu mos e provoftë !

Per antaret
Duke pare se kohet e fundit po behen shum krijime per diallzen do kisha deshire ti permblidhni ketu krijimet e juaja
Ju flm

JEta vazhdon

Nuk jam shkrimtare
po per ty
dy fjale dua te shkruaj
---------------------------------------------
Engjull erdhe e engjull shkove
--------------------------------

Erdhe si nje engjull ne kete bote
bote mizore por e ngrohte
E gjith njerzia ty te donte shume

Ishe shpriti i shpreses
ishe rreze drite
ishe gezim i jetes

Si engjull erdhe
ne kete jete
e tek engjujt shkove
Midis engjujsh
do mbetesh perhere.
E dashura jone Diellza.

---------------------------

Me shume dashuri per ty
Gishteza/Soni

bukur sihana

Falemiderit Gishtez gjithashtu edhe ti shum bukur i ke thurur vargjet :puthje:

xheladin hamza

Për mbesën e Adem Berishës, Diellzës së ndjerë

ZËRIN TA DËGJOJ VETËM NË ËNDRRAT
(Akrsotih)

Deti akoma do të mbushet me lot nga sytë e mi
I lëshoj mendimet të vrapojnë njëri pas tjetrit
E mua këmbët më dridhen e ngadalë më lëshojnë
Llamba mbanë dritën e ndezur si shpirti që ndritë
Ëëë nuk dua të vajtoj, por zemra dhe shpirti më qajnë
Zërin ta dëgjoj vetëm në ëndrrat e rënda pambarim
Ah, sikur të ishte kjo jetë vetëm një ëndërr e pavërtetë...

18. 06. 2007.

**GISHTEZA**, SIHANA, XHELADIN e shumë e shumë të tjerë, unë me mundësitë e mia minimale nuk kam as fjalë që denjësisht të Ju falenderoj por ZOTI I MADH ua shperbleftë dhe këtheftë me të mirë. Nuk mund të imagjinoni sa po më impresiononi dhe ndihmoni spse me të vërtetë është rast tejet i rrallë të perjetoj dikush diçka aq rëndë sa po e perjetoj unë humbjen e engjullit te të dy botërave siç thot shuuuuuuuuuumë e dashura Gishteza. E shoh edhe vetë se po tregohem burr i lig por Ju lutem më falni. O nuk kam faj bre sepse :
"Zoti e solli në këtë botë
si një mrekulli,
por prap e muar pranë vetës
si engjëll të tij".
Nga : "Lulja e perjetësisë"
O të dashurit e mi, nuk di edhe çka tjetër të them por e di se shpirti dhe ndjenjat tuaja me të vërtetë janë hyjnore. Ju lutem, qendroni kaq të mirë gjerë në amshim sepse :
"Qe prej kohësh e nga lashtësia
asnjë e mirë nuk ka shkuar kot,
në një mënyrë apo një tjetër
e ka shperblye i Madhi Zot".
Nga : "Ndihmo të vegjëlit"
Ju perqafoj mu si Diellzen time, i juaji xhaxhi Adem. Kështu po më mbani gjallë. Ju lumtë, jeni të artë.

Do doja te thoja dy fjale
Jeton ne zemrat tona
E bukur si gjithmone
Lloj i vecante qe nuk gjindet neper bote
Zemer bardha jone
Ah .....jete e padrejte

Adem Berisha:

FALENDERIM PUBLIK

Unë si gjysh i Diellzës, emëri i të cilësh tashmë është bërë i njohur për lexuesit e faqeve shqiptare të internetit falë shkrimeve, poezive dhe publikimeve tjera të vllezërve dhe motrave shqiptare nga Kosova, Shqipëria dhe diaspora shqiptare anë e kënd Evropës e Amerikës lidhur me humbjen e Diellzës tonë të dashur, sot përkrah gjithë atyre shkrimeve lexova edhe poezinë e të nderuarit Shaban Cakolli me qendrim të perkohëshëm në Gjermani "DIELLZË OJ ENGJELLUSHKË".
Sikur edhe shkrimet tjera impresionuese veçanërisht të fëmijëve 12-13 vjeçarë, moshatarë të Diellzës : Arlind Gashi nga Lipjani, Ermira Masha nga Bristoli në Angli, Mirëzana në SHBA etj, edhe shkrimet e të rriturëve nder të cilet edhe poezia e Shaban Cakollit e cekur më parë, të bëjnë që qartë të kuptosh ndjenjen e madhe të humanizmit të shqiptarëve, ndjenjen e dhëmbjës dhe bashkëndiesisë së tyre kur dikush është në hall. Këto, si edhe shumë të tjera, janë virtyte shumë të larta njerëzore që stolisin popullin tonë qe prej shekujsh.
Edhe në rastin konkret që ka të bëjë me poezinë e z. Cakolli, vërej se poeti nuk mund të përmbahet nga emocionet saqë kur shkruan "i thahet goja dhe dridhet dora". Magma vullkanike e emocioneve të shkruesëve për Diellzen, karakterizon shpirtëmadhësinë e këtyre vëllezërve dhe motrave të nderuara. Diellza e jonë tash është bërë sinonim edhe për humbjet e shumë Diejve dhe Diellzave tjera shqiptare të cilëve/cilave iu qoftë i lehtë dheu i tokës së tyre amnore dhe qoftë i permotshëm kujtimi për ta/to ndersa të dashurëve të tyre Zoti i Madh ua lehtësoftë dhëmbjet.
Sot në prag të perkujtimit me rastin e njëvjetorit të ikjes së Diellzës nga kjo botë, në prag të 28 qershorit tragjik, unë nuk kam tjetër mundësi që shokëve, miqëve e gjithë dashamirëve tua shperblej ate që kanë bërë, por vetem do t'i lutem Zotit të Madh që ai me të gjithë fuqinë dhe të mirat që ka, të gjithë t'i shperblejë.
Në doren time të vockël e të sterlodhur nga mosha, sëmundja por për më teper nga dhëmbja, është vetem mundësia qe të bëjë këtë falenderim publik për të gjithë ata që bashkëndien në çfarëdo forme me mua dhe familjen time.
Këtë shkrim si edhe shkrimet e shkruesëve tjerë për Diellzen të cilat janë bërë pjesë e shkrimeve të mia në permbledhjen e poezive "Krenaria dhe pikëllimi", do ta vëj edhe në faqen e falenderimeve të këtij libri i cili pritet që së shpejti të dal nga shtypi. Kësisoji, konsideroj se ky falenderim publik do të mbetet një falenderim i permotëshëm për të gjithë.
Ju falem nderit dhe Zoti ju bekoftë të gjithëve, i juaji Adem Berisha.

Adem Berisha:
Për Diellzen në njëvjetorin
e vdekjës 28. 06. 2007.

Ç’DO TË NDODHË SOT ?

Shumë ditë që kaluan
mbi treqindegjashtëdhjetë,
që kur lulet më nuk lulzuan
gjithëçka duket të jetë e shkretë.

Sot, kur mbushet një vit
që shekullit ia kalon,
zogjët nëpër fole janë mbyllur
e as këngës nuk duan të ia thonë.

Lumenjtë sot rrjedhen kanë ndalur
dhe duket se do të shterrojnë,
uji iu është shëndrruar në lotë
vallë, edhe lumenjtë mund të lotojnë?

Dhe as detet e kësaj bote
sot nuk janë të qeta,
nuk mund të besojnë në faktin
se Diellzës, i ka mbaruar jeta.

E qielli tok me gjithë yjet e tij
sot token do të mallkojë,
dhe dielli si saç i skuqur përmbi
gjithëçka do të djeg e pervëlojë.

Sot do të errësohet qielli
dhe dita do të bëhet natë,
për Diellzen sot do të qaj edhe vetë dielli
vallë, bota do të ndizet flakë?!

Shumë zemra sot do të pelcasin
si bombat kur eksplodojnë,
në kupë të qiellit do të bertasin:
Zgjohu ! Zgjohu ! oooj Diellza jonë !

Sot më daten 28. 06. 2007. bëhet një vit zie e pikëllimi
ç’prejse tragjikisht humbi jeten pjesa më e dashur dhe më dhëbëshme e qenies time

29. 09. 1995 – 28. 06. 2006.
Oj Diellzushë e dashur, ti ishe një yll drite , ti ishe mbiyll i gjithësisë ndërsa sot je lulja më
e bukur e përjetësisë.
Pa më thënë lamtumiren e fundit u ndave nga jeta mu në kohen kur sapo fillove ta shijosh ate,
ndërsa tek unë çdo ditë që kalon, dhëmbja dhe pikëllimi sa vie e më shumë shtohet :

“Sado që ditët po kalojnë,
kurrsesi dhëmbja s’pakësohet,
ajo s’bie nga intenziteti –
veç sa vie e më shumë shtohet”.

Nga : “KOHA NUK SHERUAKA PLAGËT”

Ti përherë do t’i mungosh familjës, do ti mungosh farë e fisit, do t’i mungosh shk. fill. “Isa Boletini”
në Rahovec dhe mësuesës Verë qe të mësoi për katër vite rresht, do t’u mungosh gjithë shokëve, shoqeve,
miqëve e dashamirëve po edhe gjithë shqiptarisë sepse nga ti me arësye pritej të bësh një emer me
të cilin do të mburrej i gjithë kombi. Edhe nga përjetësia ti sot arrite të pushtosh shumë faqe të internetit. Shumë vajza shqiptare anë e kënd botës sot i ofrohen gjyshit tuaj qe t’i pranojë për mbesa të tij.
As Ju o lexues të nderuar, mos kurseni sot nga një pikë loti për këtë yll të dashur sepse ai ishte
i të gjithë neve dhe se :
“Të gjitha lulet kësaj pranverë-vere,
rrëke lotësh do të derdhin në tokë,
edhe ato do të qajnë kësaj here,
edhe ato do të mbajnë zi sot.”.

Nga : “PREMIA”

Me mallë kurr të pashuar dhe zemer të pervëluar të perkujton babagjyshi yt i dashur
Adem Berisha nga Rahoveci të cilit si kujtim të fundit ia le fjalët:
“babush, ty të dua shumë”.
Të pikëlluarit për jetë : gjyshja Qerimja, baba Agroni, nëna Fedaija, vëllezërit Arbëri e Arditi dhe
hallat Aferdita, Lumturia, Teuta e Gentiana si dhe mbarë familja e ngushtë dhe e gjërë nga
Rahoveci dhe Gjurgjeviku i Madh

**GISHTEZA**,
Ti vetë je lule e shkelqyer që kaq bukur ma ke lulëzuar dhe stolisur DIELLZEN time dhe të JUAJEN.
Mirëpo, sot është e vështirë të ndalim lotet qe të mos rrjedhin si krua. Ata sot do të rrjedhin dhe do të ujisin tërë fshatin Gjyrgjevik i Madh ku Diellza prehet e qetë dhe pret që sa më shpejt pranë saj t'i shkojë edhe babushi Adem.

**GISHTEZA**, Shumëëëë të faaaalem ndeeeerit - i juaji xhaxhi Adem

Adem Berisha :
Në vend të falenderimit

BASHKËNDIESIA, MADHËSHTI

Kur lotët si krua të rrjedhin
për ate, që tashmë të mungon,
të vie se trupi flakë të ndizet
e zemra si bombë të eksplodon.

Por, miqtë e dashamirët
që bashkëndjejnë me ty,
të bëjnë të mos ndjehesh i vetmuar
edhe kur je plak, të ndjehesh si i ri.

Se kur dikush të pushton zemren
me tërë madhështinë e tij,
ndien që edhe jeta po të zgjatet
e vuajtja dhe pikëllimi, nuk kanë më vend te ti.

Dhe ai qe në sfida e vuajtje të jetës
të pervuajturin ngushllon e i del karshi,
më e lartë se maja e Kullës së Babilonit
është qenia dhe koshienca e tij.

vargje te mrekullueshme te dala nga thellesia e zemres suaj
U rrenqetha e tera kur i lexova keto vargje